Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο υπουργός Υγείας του Σαμαρά και του Βενιζέλου,
δεν θα μπορούσε να είναι υπουργός σε καμία άλλη κυβέρνηση της
Μεταπολίτευσης. Καμία κυβέρνηση δεν θα άντεχε έναν ασήμαντο
τηλεβιβλιοπώλη, έναν κλόουν που διαλαλεί την πραμάτεια του ουρλιάζοντας
«τα λιγουρεύεστε, τα λιγουρεύεστε;», που ψέλνει στεντορεία τη φωνή
«σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις».
Καμία κυβέρνηση δεν θα
ανεχόταν έναν ημιμαθή που αντιμετωπίζει τους αρχαίους Έλληνες ως
προπομπούς του Ιωάννη Μεταξά, έναν δεδηλωμένο φασίστα, έναν
προπαγανδιστή των αντισιωνιστικών πονημάτων του Κώστα Πλεύρη, έναν
φανατικό που βρίζει, ειρωνεύεται, συκοφαντεί τους αντιπάλους του. Ένα
ασήμαντο ανθρωπάριο, που έγινε γνωστό χάρη στο τηλεοπτικό life style της
συζύγου του.
Ένας τέτοιος πολιτικός θα μπορούσε να ευδοκιμήσει μόνο σε μια κυβέρνηση
σαν του Σαμαρά και του Βενιζέλου, μια κυβέρνηση ειδικών συνθηκών και
ειδικού σκοπού. Όταν λειτουργείς ως εγκάθετος των δανειστών- συγγνώμη,
κ. Σαμαρά, μού ξέφυγε, δεν θα το ξαναπώ- όταν εκτελείς συμβόλαια κατά
της δημόσιας περιουσίας, όταν κυβερνάς με τα ΜΑΤ και τα Προεδρικά
Διατάγματα, τότε ο Γεωργιάδης είναι ο άνθρωπός σου. Δεν έχει μόνο
μειονεκτήματα ο Άδωνις, έχει και προτερήματα. Κυρίως είναι έτοιμος να
διεκπεραιώσει τις πιο βρόμικες δουλειές, αυτές που οποιοσδήποτε άλλος θα
δίσταζε να αναλάβει. Κλείνει νοσοκομεία, απολύει εργαζόμενους,
συκοφαντεί γιατρούς, μεταφέρει δημόσιο πλούτο σε κλινικάρχες, χωρίς να
συσπαστεί καν το πρόσωπό του, χωρίς να παίξει το μάτι του. Κάνει το κακό
και το ευχαριστιέται, το γουστάρει, το βάζει στο βιογραφικό του.
Η ιστορία των απολυταρχικών καθεστώτων ή των καθεστώτων που
διολισθαίνουν στην απολυταρχία είναι γεμάτη από ανθρωπάκια που διέπρεψαν
σε θέσεις εξουσίας, τις οποίες, υπό ομαλές συνθήκες, δεν θα έβλεπαν
ούτε με το κυάλι. Τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν την τάση να φέρνουν στην
επιφάνεια το εσωτερικό σκότος των μικρών ανθρώπων και να το
εκμεταλλεύονται για να προωθήσουν τους σκοπούς τους. Τα μειονεκτήματα
της Δημοκρατίας γίνονται πλεονεκτήματα του απολυταρχισμού και ο
υποχθόνιος αρουραίος γίνεται αίφνης υπουργάρα με ημίψηλο. Φροντίζουνε
γι' αυτό και τα μίντια, που απομυζούν μέχρι τον πάτο το ξεκαρδιστικό
θέαμα που παράγει αιωνίως και διαχρονικώς ο ασήμαντος που αναγορεύεται
σημαντικός. Το απότομο πέρασμα από το υπάρχον στο αντίθετό του βγάζει
γέλιο ενστικτώδες, μόνο που αν το αντίθετο δεν επιστρέψει σύντομα εκεί
που ήταν πριν, το γέλιο μπορεί να γίνει κλάμα, αίμα, θάνατος.
Ο φασισμός του Μουσολίνι ήταν γεμάτος από τέτοια ανθρωπάρια, ο ναζισμός
του Χίτλερ, οι μπανανίες της Λατινικής Αμερικής. Μην πηγαίνουμε μακριά,
η δική μας Επταετία των Συνταγματαρχών έβριθε από χυδαία και αμόρφωτα
οντάρια που κατόρθωσαν να μείνουν στην εξουσία εφτά ολόκληρα χρόνια,
προς δόξαν του αδούλωτου ελληνικού λαού. Επταετής φονική γελοιότητα, που
καταγράφηκε ακόμη και στα τραγούδια της εποχής: «Φτωχές μανάδες
γέννησαν τους τέσσερις μεγάλους/ τον Γιώργη Παπαδόπουλο/ τον Παττακό και
άλλους».
από την ΑΥΓΗ (13.11.2013)
