Οι κινητοποιήσεις το προηγούμενο διάστημα στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα
βοηθάνε, μέσα από την καταγραφή ορισμένων «στιγμών» τους, να ανοίξει μια
συζήτηση για το ρόλο των δυνάμεων που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα, την
κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τη μάχη που δίνεται ώστε οι εργαζόμενοι
να γίνουν ενεργοί συμμέτοχοι ενός ρωμαλέου ταξικού κινήματος.
Αιτία των
κινητοποιήσεων στο δημόσιο είναι το μέτρο της διαθεσιμότητας που αποτελεί για
πολλούς τον προθάλαμο της ανεργίας, αλλά και συμπληρωματικό άλλων μηχανισμών
εκφοβισμού και χειραγώγησης (κινητικότητα, νέο πειθαρχικό δίκαιο, σύνδεση της
απόδοσης-παραγωγικότητας με τη βαθμολογική και τη μισθολογική εξέλιξη) όσων
εργαζομένων συνεχίζουν να απασχολούνται, με χειρότερους όρους από ότι στο
παρελθόν, στο Δημόσιο. Συνολικά τα μέτρα που εφαρμόζονται στο δημόσιο έχουν
στόχο το οριστικό χτύπημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, την αντικατάστασή
της από ελαστικές μορφές εργασίας, την ιδιωτικοποίηση και παραχώρηση
αρμοδιοτήτων στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Η δυσαρέσκεια για τα μέτρα που πάρθηκαν και τα άλλα που έρχονται είναι μεγάλη. Τη συζητάμε
όλοι και παντού: Στη δουλειά, στην οικογένεια, με φίλους. Δεν αρκεί, όμως, αυτό για να επηρεάσει ο λαός τις εξελίξεις. Όσο η
δυσαρέσκεια περιορίζεται στην καταγγελία, στο ανάθεμα, το σύστημα κοιμάται
ήσυχο. Καταλαβαίνει πως έχει περιθώρια και χρόνο να βελτιώσει τον τρόπο που
ενσωματώνει και χειραγωγεί, να βρει και νέους τρόπους. Όλοι οι μηχανισμοί τους
δουλεύουν γι' αυτό το σκοπό.
Ο φόβος
είναι ένας τρόπος για να αποσπούν ανοχή
από το λαό. Οι αυταπάτες είναι ένας
άλλος. Η καλλιέργεια αντίληψης ότι με
τους αγώνες δε γίνεται τίποτα ότι ο καθένας δεν πρέπει να κοιτάει πέρα από
τον εαυτό του, άντε και απ' την υπηρεσία ή την επιχείρηση που δουλεύει, είναι
ένας ακόμα. Όπως και η πλάνη ότι
πρέπει να υπάρξει εθνική ομοψυχία,
ότι όλοι έχουμε ίδιους στόχους και συμφέροντα, ότι δήθεν «η σωτηρία του κράτους από την χρεοκοπία» θα είναι και σωτηρία για τον
εργαζόμενο λαό.
Δεν είναι
όμως μόνο η εργοδοσία και το κράτος της που σπέρνουν τέτοιες αντιλήψεις. Είναι και οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού -
κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, που κάνουν την ίδια δουλειά. Μ'
αυτές τις δυνάμεις, το ΠΑΜΕ έχει αντιπαράθεση. Όχι για να διαιρέσει τους
εργαζόμενους, αλλά επειδή θέλει να τους ενώσει πάνω στο ταξικό συμφέρον.
Επειδή στην εργατική τάξη, το ΠΑΜΕ δε βλέπει «κόκκινους», «πράσινους»,
«γαλάζιους» και «ροζ», «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», αλλά εργάτες και
υπάλληλους, άνεργους, γυναίκες, νέες και νέους, που στύβονται για να κερδίζει
μια χούφτα επιχειρηματικών ομίλων.
Οι άλλες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα λένε ότι με αλλαγή κυβέρνησης, «τα πράγματα
μπορούν να φτιάξουν». Το ΠΑΜΕ λέει ότι
ο εργαζόμενος λαός πρέπει να παλεύει ενάντια σε κάθε κυβέρνηση που νομοθετεί σε
βάρος του και τον εμποδίζει να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει.
Οι άλλοι αραδιάζουν τις δυσκολίες στο κίνημα για να δικαιολογήσουν την απραξία,
το συμβιβασμό, τη γραμμή που ούτως ή άλλως υπηρετούν. Το ΠΑΜΕ τις εντοπίζει για να τις πολεμήσει, να τις ξεπεράσει.
Οι άλλοι θέλουν κίνημα - ουρά του ενός ή του άλλου κόμματος, αξιόπιστο
συνομιλητή του κράτους. Το ΠΑΜΕ θέλει
κίνημα ταξικό, χειραφετημένο από την πολιτική της εργοδοσίας και των κομμάτων
της, με γραμμή εναντίωσης στα μονοπώλια.
Αυτή η
διαφορετική γραμμή στο κίνημα εκφράστηκε και στην προετοιμασία της απεργίας
στις 6 Νοέμβρη, την οποία αποφάσισαν
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, κάτω από την πίεση Ομοσπονδιών και Σωματείων που συσπειρώνονται
στο ΠΑΜΕ καθώς και την πίεση που άσκησαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ όπου ήταν
μειοψηφία. Τι έκαναν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες για να έχει επιτυχία;
Απολύτως τίποτα. Όχι μόνο αυτό, αλλά την υπονόμευσαν κιόλας. Το ίδιο συνέβη και
στο δικό μας σύλλογο. Οι συνελεύσεις των παραρτημάτων δεν συνέβαλαν στην
προετοιμασία της απεργίας είτε γιατί δεν έγιναν (Γρεβενά παρά την πρότασή μας)
είτε γιατί δεν υπήρχε συμμετοχή (Κοζάνη, έλλειπαν και μέλη του ΔΣ - δεν είναι
βέβαια καινούργιο) είτε γιατί όπου έγινε (Καστοριά) αποθαρρύνθηκαν οι
συνάδελφοι. Η ανακοίνωση συμμετοχής στην απεργία βγήκε τελικά, μετά από δική
μας πίεση, μία μέρα πριν την απεργία. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ χαμηλό ποσοστό
συμμετοχής στην απεργία (4,04% !!!)
και όπως δείχνουν τα στοιχεία δεν απήργησαν ούτε εκλεγμένοι συνδικαλιστές.
Στον αντίποδα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ εξάντλησαν όλα τα
περιθώρια με τις δυνάμεις που είχαν να πετύχει η απεργία, για να είναι μαζικές
οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ .
Γιατί οι άλλες
δυνάμεις δε δουλεύουν για την επιτυχία της απεργίας; Επειδή δεν έχουν στρατηγική σύγκρουσης, αλλά
συνεννόησης και συμβιβασμού με την κυβέρνηση, με το δήμαρχο ή τον περιφερειάρχη
και την εργοδοσία. Αυτό φάνηκε και στην τελευταία συνεδρίαση του ΔΣ όπου η
πλειοψηφία του σωματείου μας συζητούσε για συγκρότηση ομάδων εργασίας που θα
μελετούν και θα προτείνουν θέσεις για προβλήματα και για την αξιολόγηση των
δομών ώστε «αν μας ζητηθεί κάτι να είμαστε έτοιμοι».
Τα σχέδιά τους πρέπει να τους τα χαλάσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι,
παίρνοντας πάνω τους την ευθύνη για ανασύνταξη του κινήματος. Μαζικοποιώντας το
σύλλογό μας, με έγνοια του καθένα να γραφεί και ο διπλανός του. Συμμετέχοντας
ενεργά στις διαδικασίες του συλλόγου. Παίρνοντας μερίδιο ευθύνης στο ζωντάνεμά
του, στον εμπλουτισμό της δράσης του, στα μέτωπα που ανοίγει και παλεύει. Μέσα
από τέτοιες ζωντανές διαδικασίες, που είναι αντίδοτο στο σημερινό συνειδητό
εκφυλισμό, θα επιβεβαιώνεται το δίκιο, ο ρεαλισμός και η αναγκαιότητα της
ταξικής γραμμής, θα κερδίζονται εργατικές συνειδήσεις.
Για το επόμενο διάστημα να είμαστε σε ετοιμότητα
να προετοιμάσουμε νέους αγώνες ως απάντηση στην
επίθεση που δεχόμαστε στη ζωή μας
Αλληλεγγύη στους
συναδέλφους μας που αγωνίζονται
στα πανεπιστήμια και στον χώρο της υγείας ενάντια στο
μέτρο της διαθεσιμότητας
και την κατάργηση των δημόσιων αγαθών της υγείας και
της παιδείας.
Αλληλεγγύη στους
εργαζόμενους της ΕΡΤ που ενάντια στον καλλιεργούμενο φόβο
αντιστέκονται στις αυταρχικές επεμβάσεις της
συγκυβέρνησης,
αντιστέκονται
στο δόγμα «νόμος και τάξη».
Κανείς να
μη μείνει μόνος του.
Οργάνωση της πάλης ενιαία σε δημόσιο
και ιδιωτικό τομέα.
