Σύμφωνα
με την Eurostat ο δείκτης φτώχειας στην Ελλάδα εκτινάχθηκε το 2011 στο 35,8%
από 20,1% το 2008. Ένας στους δύο φτωχούς στην Ελλάδα είχαν διαθέσιμο μηναίο
ισοδύναμο εισόδημα μικρότερο από 334 ευρώ το
2011.
….Οι
εικόνες ανθρώπων που αναζητούν τρόφιμα στα σκουπίδια ή μετά το τέλος λαϊκών
αγορών έχουν αυξηθεί και τις βλέπουμε καθημερινά. Τα συσσίτια αυξάνονται και δεν
επαρκούν.
Μια
διέξοδος (η οποία δεν υποδύεται ΤΗ
λύση) με κοινωνικό- οικολογικό
χαρακτήρα, που έχει εφαρμοστεί τόσο στον τρίτο κόσμο, όσο και σε
μεγαλουπόλεις του ανεπτυγμένου κόσμου, είναι οι αστικές καλλιέργειες για
παραγωγή τροφής από κατοίκους των πόλεων.
Οι
αστικές καλλιέργειες συνήθως εφαρμόζονται σε ελεύθερους και υποβαθμισμένους
χώρους, ακόμη και σε ταράτσες βιοτεχνικών κτηρίων. Σε ορισμένες περιπτώσεις
οργανώνονται με τη βοήθεια της τοπικής αυτοδιοίκησης, ενώ σε άλλες πρόκειται για
πρωτοβουλίες πολιτών που αξιοποιούν χώρους που οι Δήμοι δεν μπορούν να
φροντίσουν, ή η πολιτεία έχει εγκαταλείψει ή δεν ενδιαφέρεται. Ίχνη αστικών
καλλιεργειών έχουν βρεθεί στην αρχαία Αίγυπτο και στο Μάτσου Πίτσου των Ίνκα,
στο σημερινό Περού. Στη Γερμανία, το κίνημα των «ατομικών κήπων» (allotment
gardens ή κίνημα
Schreber) ξεκίνησε το 1864, στη Λειψία, ως αντίδραση στη φτώχεια και τη
διατροφική ανασφάλεια. Η ιδέα επεκτάθηκε και στις αγγλοσαξονικές χώρες,
ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, ως Victory
Gardens.
Πέρα
από τους προφανείς κοινωνικούς, οικονομικούς και διατροφικούς λόγους, οι αστικές
καλλιέργειες εξοικονομούν πόρους και ενέργεια που σε διαφορετική περίπτωση θα
ξοδεύονταν κυρίως σε οδικές μεταφορές, ενώ δεν χρησιμοποιούν ακριβά φυτοφάρμακα
και λιπάσματα, αλλά φτηνές βιολογικές και παραδοσιακές μορφές φυτοπροστασίας και
λίπανσης του εδάφους.
Το πλήρες άρθρο εδώ :
