της neriana από το LIFO
Η ώρα 5 και κάτι , η συνηθισμένη ώρα που περιμένω στη συνηθισμένη στάση για τον ίδιο προορισμό .Μα σήμερα δεν ήθελα μια από τα ίδια – σαν να μην υπήρχε τερματικός σταθμός για να αγγίξεις . Κατέβηκα στην παλιά γειτονιά , κοντά στο σχολείο μου. Παιδιά σκαρφάλωναν από τα κάγκελα παρόλο που η ίδια μεγάλη πόρτα ήταν ανοιχτή … χαμογέλασα – για την αντίστασή τους στη νόρμα των μεγάλων . Χωρίστηκαν σε ομάδες , αντίπαλες , διαλέγοντας παίκτες κι έκαναν παιχνίδι με τη μπάλα ..
Πήρα ένα χυμό από το περίπτερο στη γωνία και κάθισα στην εξέδρα να χαζέψω τον αγώνα τους . Ο περιπτεράς μισολογούσε στη μικρή τηλεόραση που είχε απέναντί του : «πάλι έκαναν φασαρίες τα κωλόπαιδα» - κοίταξα με μελαγχολία τη φωτιά της εικόνας κ έφυγα για το μεγάλο χάζι . Αυτά τα εφηβάκια δεν ήταν σε καμιά πορεία να διαδηλώνουν – άρα δεν ήταν κωλόπαιδα; Ή μήπως ήταν παιδιά που κοίταζαν την πάρτη τους και δεν αγωνίζονταν για την κληρονομιά που είναι ανύπαρκτη; Στο Πανεπιστήμιο τα παιδιά περιοδεύουν από όλα τα κομματικά στέκια , και διαλέγουν εκείνο που έχει τις καλύτερες εκδρομές στη Μύκονο , τα πιοsos θέματα για την εξεταστική , τις πιο εύκολες διασυνδέσεις για να πάρεις πτυχίο… κι οι ενταγμένοι περιφέρονται σαν πόρνες με φυλλάδια και προκηρύξεις , έξω από κάθε αίθουσα μαθημάτων για να στρατολογήσουν κι άλλα προβατάκια . Ποτέ δεν ανήκα πουθενά , ποτέ κανείς δεν μου ξύπνησε το όνειρο … κι εγώ έχω ανάγκη να ονειρεύομαι αλλιώς μου κόβεις την ανάσα …Δεν μου είναι δύσκολο να θυμώσω . Για χρόνια ήμουν εθισμένη στο θυμό, ήταν η πρώτη μου αντίδραση και κινητήριος δύναμη ταυτόχρονα . Σαν ένα μεγάλο ντεπόζιτο με μια ωρολογιακή βόμβα συνδεδεμένο .Όταν ακούω κύριους σαν τον προαναφερθέντα να μιλάνε έτσι για τα παιδιά , προτιμώ να γυρίζω την πλάτη μου , να φεύγω από μπροστά τους . Είναι κάτι που επιλέγω . Αντί για άμυνα το θυμό , προτιμώ άλλη ασπίδα .Εξάλλου πού θα βγάλει η συζήτηση με τόσο προκατειλημμένα άτομα ;έχουν ήδη αποφασίσει το ποιόν αυτών των παιδιών , τους έχουν ήδη βάλει ταμπέλες .Δεν ακούνε , δεν υπάρχει η δυνατότητα επιλογής ακοής , δεν είναι διατεθειμένα να κάνουν διάλογο γιαυτό κι αν πας να απαντήσεις δεν θέλουν την άποψή απέναντι – μπαίνουν σφήνα στην «κουβέντα» απλά για να ξεράσουν πάνω σου τα δικά τους απωθημένα . Λες και η νεολαία είμαστε σκουπιδοτενεκές .Όλοι μας αυτό το νιώθαμε καθώς μεγαλώναμε και όλοι το νιώθουμε ακόμα στο πετσί μας . Νιώθουμε σκουπιδοτενεκέδες , κάλαθοι αχρήστων σας . Κανείς μεγάλος δεν έχει σταλήθεια τη διάθεση για συζήτηση ,γιατί τότε αν λάβει υπόψη του τις γνώμες και τα επιχειρήματα των παιδιών θα πρέπει να σπάσει το μεγάλο «Εγώ» του , θα πρέπει να πονέσει για να έρθει σε ρήξη ο εγωισμός του , θα χρειαστεί να κάνει αλλαγές στα μεγαλεπήβολα σχέδια της τσέπης . Είμαστε κακομαθημένοι κι όχι απαραίτητα ωραίοι σαν Έλληνες . Νομίζουμε πως λόγω προγόνων δικαιούμαστε να μας έχουν στα πούπουλα χωρίς κανένα δικό μας επίτευγμα . Δεν θέλει κανείς να κοπιάσει γιατί του φαίνεται αυτονόητο πως δικαιούται από εκεί που δεν έχει - " χαλαράααααα" που λένε και στη Σαλονίκη .Δεν μου είναι δύσκολο να θυμώσω . Δεν μου είναι δύσκολο να πιαστώ στα χέρια επειδή νιώθω την αδικία να με τρελαίνει . Ο θυμός είναι ενέργεια , αλλά αν δεν ξέρεις να την κουμαντάρεις σε κάνει εκείνη ότι γουστάρει. Γιαυτό διαλέγω να γυρίσω την πλάτη μου . Σε όσους έχουν να πετάξουν όλα τους τα άχρηστα επάνω μου , γιατί δεν είμαι τέτοιο καλάθι … Πορείες . Προσωπικές πορείες και ουρές διαδηλώσεων . Ακούει κανείς πραγματικά εκεί κάτω όσους διαβαίνουν ; γιατί με απωθούν οι εικόνες που απλά η βία και ο φαύλος κύκλος του θυμού αναπαράγεται; Γιατί να υπάρχουν μονάχα 2 επιλογές – ή διαδηλώνεις ή όχι . Άλλος τρόπος να εκφράσεις αυτά που νιώθεις δεν υπάρχει , άλλο κανάλι πουθενά . Κι οι διαδηλώσεις έχουν καταντήσει σχεδόν σαν υποχρέωση κι έχουν καταρρεύσει σαν νόημα αρχικό , σαν αξία . Εκείνος που διαλέγει να απέχει θεωρείται ότι δεν παράγει αλλαγή – σε αντίθεση με εκείνους που κάνουν τι ακριβώς ; σίγουρα δηλώνουν τον θυμό τους , αλλά κάτι άλλο ; θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από ένα πεδίο μάχης για να γιατρευτεί ο τόπος αυτός. Η έκφραση θυμού , η αντίδραση κι η αντίσταση είναι μέτρα επιφανειακά και επιδερμικά . Για να αλλάξουμε μέχρι το κόκκαλο θα χρειαστεί να ξεβράσουμε τη μεγάλη μπόρα , τη μεγάλη οργή …Ο θυμός είναι σαν το καρκίνωμα στο σώμα – μαζεύεται και χώνεται ύπουλα , κι όταν πια αρχίσουν τα συμπτώματα είναι ήδη μέσα ο ξενιστής στον οργανισμό μας. Η αναρχία στους δρόμους είναι απλά ο πόνος που νιώθουμε γιατί πληροφορηθήκαμε τα κακά μαντάτα – ακόμα κανείς δεν έχει δράσει επί της ουσίας . Ο καρκίνος έχει κάποια στάδια , εύκολα διακριτά μονάχα όταν κοιτάζεις από απόσταση .α. εκδήλωση πόνου – μόλις έχεις πληροφορηθεί ότι πρόκειται να πεθάνεις κι εσύ πρέπει να βρεις τη δύναμη να το παλέψεις . Ο πόνος είναι σιδηρογροθιά στο πρόσωπο που χτυπάει όλα τα δόντια και τα καταστρέφει αργά, βάναυσα … αν καταφέρεις να κρατήσεις τα μάτια ανοιχτά η κάθαρση είναι απόλαυση .β . μέλημά σου είναι η σωτηρία και επιβίωση του σώματος . Η ψυχή μπορεί να περιμένει . Στην περίπτωση του τόπου μας , τα οικονομικά μέτρα είναι οι χημειοθεραπεία μας . Οι μειώσεις μισθών και παροχών είναι η υστερεκτομή μας – η ύστερη των τομών .γ . ο κύκλος της θεραπείας ολοκληρώνεται . Τα πρώτα βλέφαρα κάνουν την εμφάνισή τους σαν τα άνθη της άνοιξης . Κάτι γεννιέται μέσα από το σκοτάδι του θανάτου , κάτι καθάριο και φωτεινό , απαλλαγμένο από την περιττή νέκρα και το μούδιασμα του θυμού . Η ψυχή αρχίζει να ξυπνά πλέον , μετά από προτροπή του σώματος που έχει μαζέψει δυνάμεις αρκετές. Τώρα αρχίζεις και ξεδιαλύνεις ένα – ένα όλα τα συναισθήματα της κατά πρόσωπο γροθιάς , καταλαβαίνεις γιατί κατέληξες σε ένα αδιέξοδο παρέα με τους σπασμούς των πόνων . Καταλαβαίνεις , ματώνει η καρδιά , αλλάζεις ρότα .δ. Συγχαρητήρια ! είστε ζωντανός !! παίρνετε εισιτήριο για τον επόμενο γύρο!!!Η χώρα για να γιάνει χρειάζεται ξήλωμα καθολικό μα πρωτίστως κατάρρευση προσωπική . Ο καρκίνος είναι ο περιπτεράς που δεν λέει να υποψιαστεί ότι ένα από αυτά τα παλιόπαιδα μπορεί να είναι και το δικό του , και να σπάει κάποια βιτρίνα επειδή το προηγούμενο βράδυ ήταν μάρτυρας της βίας στο ίδιο του το σπίτι .Αν η Ελλάδα είναι το μεγάλο σπίτι μας , την κάναμε σαν τα μούτρα μας και σίγουρα καθρεφτίζει το σπίτι του καθενός . Ο καρκίνος είναι οι άνθρωποι του πνεύματος που κατεβαίνουν οι ίδιοι σε πορείες για να σπάσουν τα κεφάλια από αυτά τα παιδιά – επειδή δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με το δικό τους . Είναι οι άνθρωποι που κοίταζες ψηλά και θαύμαζες , αλλά τελικά δεν θέλουν να έχεις άποψη γιατί κάτι τέτοιο δεν εξυπηρετεί . Αν ξυπνήσεις θα μείνεις σε τάγμα άδειο . Ο καρκίνος είναι κι εκείνα τα παιδιά που έχασαν την αθωότητα κυνηγώντας το όνειρο … όπως ο Δ. που προσποιείται ότι είναι ομοφυλόφιλος μπροστά στους ομοφυλόφιλους συν-δημοσιογράφους, για να ικανοποιήσει τη δόση της λάμψης του , για να γεμίσει μηδενικά δυσανάλογα της ηλικίας του η επιταγή του μήνα , κι αν κρυφοκοιτάξει πίσω από κάποια κλειδαριά τι έγινε ; άλλωστε δεν είναι η δική του . Κι αν είναι της μάνας ή της αδερφής του πάλι θα κοιτάξει από τα χαραμάδα – άλλωστε δεν είναι η δική του .Η εποχή της αθωότητας τέλειωσε … η στιγμή της αφύπνισης θα αργήσει , ακόμα στη σιδερογροθιά είμαστε … Η αρρώστια μας είναι η δίψα για εξουσία και επιβολή , λες και έτσι ο θάνατος θα μείνει μακριά μας στην επίδειξη του τραπεζικού λογαριασμού . Ο καθένας έχει χρέος και κάθαρση με τον εαυτό του , κι έπειτα θα φτάσουμε βήμα προς βήμα στη μεγάλη εικόνα …Όταν ο περιπτεράς θα μπορεί να μιλήσει με τον γιό του χωρίς να χρειάζεται να μεσολαβήσει σπασμένη τζαμαρία …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου