ο τίτλος δικός μου, το κείμενο του γιωργου σκαμπαρδωνη (Οι όντως πορνοστάρ)
Το φαινόμενο δεν είναι η Τζούλια Αλεξανδράτου, ή ο χωρισμός της Μενεγάκη, αλλά μάλλον εμείς: ένας λαός σε πτώση, που ασχολείται με δύο φαιδρά τηλεοπτικά πρόσωπα, με την υποτιθέμενη δυστυχία και τον εξευτελισμό τους, για να παρηγορηθεί και να μη σκέφτεται τα ανάλογα και χειρότερα που υφίσταται ο ίδιος.
Απ’ τη μια, το αφρόλουτρο Μενεγάκη, που εξέθρεψε επί χρόνια τις αυταπάτες και το Άρλεκιν κάθε κομμωτικού προθαλάμου, κάθε συνοικιακής Κατινάρας που την έχουνε εθίσει να ζει αντισταθμιστικά σε ψευδαισθήσεις σαπουνόπερας: ο πλούσιος άντρας, τα παιδιά, ο ανεπίληπτος έρως, τα λεφτά, τα εξώφυλλα σε λαϊκά περιοδικά και οι διακοπές στη Μύκονο. Δόξα και ίνδαλμα νοικοκυράδων και τσακισμένων κοπτοραπτριών που τις βαυκαλίζουνε με φενάκες μεγάλης ευτυχίας, και πριγκίπων οι οποίοι αποδεικνύονται αξύριστοι τορναδόροι της φθοράς και της ερωτικής λαμογιάς - γιατί: μεγάλη ευτυχία, μωρό μου, δεν υπάρχει κυρίως εκεί που το χρήμα περισσεύει.
Οι νόμοι είναι αιώνιοι και αδήριτοι: η κόλαση είναι οι άλλοι, και έλεος δεν υφίσταται - μόνο που κάποιοι, βαρετά επιδέξιοι των Μέσων, συνεχίζουνε να πουλάνε το ίδιο νοβοπάν των μεγάλων σχέσεων, της οικογενειακής ευτυχίας, των λαμπρών γάμων, των ακριβών δώρων. Αλλά, από πίσω, πάντα και παντού, παραμονεύει το κακό, η μιζέρια, η εγωπάθεια, το συμφέρον, η σιωπηλή ανθρωποφαγία. Η φθορά, η σύμβαση, ο χωρισμός, η απληστία, η αρπαγή. Αυτή είναι η πραγματική ανθρώπινη κατάσταση κι όχι η άλλη, η ειδυλλιακή που σου λανσάρουνε αγράμματα τσακαλάκια της αγοράς, για να συνεχίσεις να χαζεύεις τα πρωινάδικα και να μην έχεις άλλη έγνοια παρά αν φοράει μερσεριζέ κάλτσες ο Καπουτζίδης, ή πότε στραβοκατούρησε ο Κούγιας.
