“Τη θετική θέση της στο σχέδιο για νέες συνενώσεις σε ολόκληρη τη χώρα, ενόψει της προωθούμενης διοικητικής μεταρρύθμισης, εξέφρασε χθες η Γενική Συνέλευση της Τοπικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Κοζάνης,…”
Θετικοί λοιπόν οι Δήμαρχοί μας σε έναν νέο πιο «σφιχτό Καποδίστρια».
Γιατί;
Μήπως απέδωσε ο πρώτος;
Είχαμε κάποια θετικά αποτελέσματα;
Στηρίχθηκε όπως έπρεπε από την πολιτεία;
Αντ’ αυτού:
Ευοδώθηκαν τα σχέδια κάποιων δημάρχων που είδαν τους κομματικούς συσχετισμούς και δυνάμεις να αλλάζουν ευνοϊκά γι’ αυτούς …
Τα μικρά και «αντιμετωπίσιμα» χρέη των πρώην κοινοτήτων να σωρεύονται και να φορτώνουν τα ταμεία των νεοσύστατων δήμων, αφαιρώντας τους ουσιαστικά τη δυνατότητα λειτουργίας.
Τα μικρά χωριά, (πρώην κοινότητες) που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της χώρας μας, να δέχονται ακόμη ένα μεγάλο πλήγμα (μετά την εσωτερική μετανάστευση) και να ερημώνουν μετατρεπόμενα σε τόπο καλοκαιρινών διακοπών ή εξόρμησης του σαββατοκύριακου. Μέχρι πότε όμως θα ζήσουν οι εναπομείναντες ηλικιωμένοι;
Την επίσημη πολιτεία να ξεχνά τις βαρύγδουπες εξαγγελίες της για οικονομική βοήθεια και στήριξη των νεοσύστατων δήμων και να κωφεύει επιδεικτικά στις εκκλήσεις των δήμων.
Η απλή λογική λέει ότι για να κάνεις το δεύτερο βήμα πρέπει να έχει επιτύχει το πρώτο, αλλά φαίνεται ότι απλά δεν λειτουργούμε σαν κράτος με τη λογική. Και αυτό βέβαια δεν συμβαίνει μόνο με τη ΝΕΑ διοικητική μεταρρύθμιση, που βιαστικά (όπως όλα) προσπαθεί να προχωρήσει η κυβέρνηση.
Ναι! Όντως ο αριθμός των δήμων και κοινοτήτων στη χώρα μας είναι μεγάλος.
Απαραίτητες οι συνενώσεις, αλλά με όρους και κριτήρια που δεν θα οδηγήσουν σε μαρασμό και των νέων μεγάλων δήμων. Με οικονομική ενίσχυση, με νέες αρμοδιότητες και νέο πλαίσιο λειτουργίας. Με κοινωνικά, πληθυσμιακά, πολιτισμικά και άλλα κριτήρια που θα συμβάλλουν στην ομαλή και δημιουργική συμβίωση των «νέων» συνδημοτών.
Όταν φτάσουμε στο σημείο να μπορούν οι δήμοι να «επιβιώνουν» χωρίς τη βοήθεια της πολιτείας, όταν θα γίνουν αυτόνομοι, ανεξάρτητοι και αυτάρκης οργανισμοί τότε σίγουρα θα μπορούμε να μιλάμε για συνενώσεις, τότε -και μόνο τότε- οι συνενώσεις θα ενδυναμώσουν τους δήμους.
Αυτά τα λίγα για τις συνενώσεις και τον λανθασμένο και βεβιασμένο τρόπο που επιχειρούνται.
Με την ευκαιρία της αναφοράς στην επερχόμενη διαδικασία του «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΙΙ» θα ήθελα να καταθέσω και την «αιρετική» μου άποψη για τα καθ’ ημάς.
Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, και μάλλον με τη θέληση των αρχόντων της αυτοδιοίκησης της περιοχής μας, η μεταρρύθμιση στο νόμο μας θα μας «κληροδοτήσει» με τέσσερις συνολικά δήμους: Κοζάνη, Εορδαία, Βόιο και Σέρβια.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει τη συναίνεση των γειτόνων μας, την οποία φαντάζομαι έχουμε, όσον αφορά το Δήμο Καμβουνίων και την Κοινότητα Λιβαδερού, αλλά δεν έχουμε σίγουρα τη συναίνεση του Δήμου Βελβεντού. Και με το δίκιο του από τη στιγμή που ο Δήμος Βελβεντού απέδειξε ότι μπορεί και χωρίς εμάς …
Οικονομική αυτοτέλεια (από τους μετρημένους στα δάχτυλα δήμους στη χώρα μας χωρίς οφειλές), αυξανόμενους ρυθμούς ανάπτυξης, με μεγάλες προοπτικές στον τομέα του τουρισμού, εφόσον μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τη φυσική του θέση και ομορφιά του τόπου (πράγμα που έχουμε και μεις σε επάρκεια, αλλά …).
Με επαναλαμβανόμενες άλλωστε δηλώσεις του ο Δήμαρχος Βελβεντού «βροντοφωνάζει» τη θέση του για να μην συμπεριλάβει ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΙΙ το Δήμο του και στις φωνές και εκκλήσεις του προσθέτω ασυζητητί και τη δική μου φωνή (όση σημασία μπορεί να έχει αυτό).
Αφήνοντας –για λίγο- στην άκρη τις αντιρρήσεις του Δήμου Βελβεντού, θα ήθελα να καταθέσω μία πρόταση, που σίγουρα φαντάζομαι θα έχει συζητηθεί, αλλά δεν βλέπω να προβάλλεται ιδιαίτερα και αυτή είναι: η δημιουργία δήμου παραλίμνιας περιοχής, ο οποίος (Δήμος) θα περιλαμβάνει την Αιανή, τα Σέρβια και το Βελβεντό. Ένα τέτοιος δήμος, παρά τα αρχικά προβλήματα, με ένα σωστό σχεδιασμό και ανθρώπους που θα μπορούν να εκμεταλλευτούν τις απεριόριστες δυνατότητες ανάπτυξης που θα δημιουργηθούν, θα μπορούσε –όχι μόνο να επιβιώσει- αλλά και να πρωτοπορήσει. Αλλά … για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζονται πολλά …αλλά, που στις παρούσες συνθήκες δεν πιστεύω ότι μπορούν να απαντηθούν και ακόμη περισσότερο να επιτύχει ένα τέτοιο εγχείρημα.
Πριν λίγο καιρό μάλιστα ακουστήκαν και γράφτηκαν σενάρια για δημιουργία ΤΡΙΩΝ δήμων στα όρια των παλιών επαρχιών, δηλαδή: Κοζάνη, Εορδαία και Βόιο. Για πολλούς Σερβιώτες αυτός ο διαχωρισμός θα στόχευε κατευθείαν στον «τοπικίστικο εγωισμό τους», αλλά πιστεύω ότι αυτή η πρόταση θα πρέπει να εξετασθεί σοβαρά, και εξηγούμε γρήγορα προλαβαίνοντας –ελπίζω- τον … λιθοβολισμό.
Ας αναλογισθούμε όλοι μας την κατάσταση που επικρατεί στο Δήμο Σερβίων την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία. Και για να δώσω αφορμή για σκέψη, θα προχωρήσω με ερωτήσεις, τις οποίες θα πρέπει όλοι να απαντήσουμε με ειλικρίνεια:
· Βελτιώθηκε η ζωή μας; Η καθημερινότητά μας;
· Εγιναν κάποια έργα γι’ αυτό;
· Αραγε πόσα χρόνια ακόμη θα χρειασθούν για να γίνει το κλειστό γυμναστήριο;
· Το οικονομικό χρέος που έχουμε σα Δήμος αυξάνεται ή μειώνεται;
· Υπάρχουν οι υποδομές που θεωρούνται –τουλάχιστον απαραίτητες -για μια σύγχρονη επαρχιακή πόλη;
· Βελτιώθηκε η κατάσταση όσον αφορά το μείζον πρόβλημα της περιοχής μας, δηλαδή την ανεργία των νέων;
· Δόθηκαν ευκαιρίες για επενδύσεις, για δουλειές;
· Πόσοι νέοι μετά από τις σπουδές τους επιστρέφουν στην πόλη μας;
· Και εφόσον επιστρέψουν… για πόσο μένουν;
· Βλέπετε το μέλλον να διαγράφεται ευοίωνο;
· Ή μήπως κάθε πέρσι και καλύτερα;
Αν απαντήσατε ειλικρινά σε αυτές τις ερωτήσεις σίγουρα θα συμπεράνατε ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο. Ο τόπος μας συρρικνώνεται καθημερινά, αντίθετα με τα προβλήματα, που συνεχώς αυξάνονται και διογκώνονται.
Αραγε τι περισσότερο θα πάθουμε μετά από μια συνένωση της παραλίμνιας περιοχής με το Δήμο Κοζάνης;
Μήπως μια τέτοια συνένωση θα αποτελούσε το εφαλτήριο για την ανάπτυξη της περιοχής μας;
Μήπως η Κοζάνη θα έβλεπε το συμφέρον και τα οφέλη που θα αποκόμιζε από τη δημιουργία ενός όμορφου τουριστικού προορισμού, που αυτή τη στιγμή της λείπει;
Άλλωστε η Κοζάνη έχει την υποδομή, τους ανθρώπους, το όραμα, για να ανταπεξέλθει σε αυτή την πρόσκληση.
ΕΜΕΙΣ;
Και σε τελική ανάλυση αγαπητοί συνδημότες δεν έχουμε και τίποτα να χάσουμε εκτός από μερικές … σφραγίδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου