Στην εισήγηση της,
στην Ευρωπαϊκή Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έδωσε για μια
ακόμα φορά όρκους πίστης στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην
ανταγωνιστικότητα, αθώωσε για πολλοστή φορά το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Έφερε τούμπα την
πραγματικότητα για να καταδείξει πως αυτό που ευθύνεται σήμερα για τα
εκατομμύρια ανέργους για τη φτώχεια και την εξαθλίωση είναι το μείγμα της
διαχείρισης του καπιταλισμού, κάνοντας παράλληλα και προεκλογική καμπάνια για
τις ευρωεκλογές.
Αναμασά τα ίδια και
τα ίδια για τις αιτίες της κρίσης πως τάχα φταίνε οι τράπεζες, πως τάχα φταίει ο
νεοφιλελευθερισμός και ο στραβός δρόμος που πήρε η Ευρωπαϊκή
Ένωση.
Οι ανελαστικές
εργασιακές σχέσεις, το τσάκισμα στη σταθερή εργασία, τα επιδοτούμενα και
κακοπληρωμένα προγράμματα για νέους και όχι μόνο, η μη ετοιμότητα του εργατικού
κινήματος να βγει με θέσεις και οργάνωση απέναντι στην καπιταλιστική κρίση έχουν
βαθιά αποτυπωμένη τη σφραγίδα της ΓΣΕΕ, των πλειοψηφιών του εργοδοτικού και
κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Άλλωστε και προ
κρίσης σε συνθήκες χρυσών κουταλιών και «ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους» (από
την ομιλία του προέδρου της ΓΣΕΕ) πρωτοστατούσε σε αγώνες των στρογγυλών
γραφείων, έπαιρνε θέση πρώτη και καλύτερη στους κοινωνικούς διαλόγους
υπερασπίζοντας την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Γι’ αυτό και στην
ιστορία έμειναν οι διεκδικήσεις και οι υπογραφές στις συμβάσεις για αυξήσεις των
77 λεπτών.
Πως είναι δυνατόν
να ζητάς να τερματιστούν οι αντιλαϊκές πολιτικές από αυτούς που είναι εντολές
τους ; Δηλαδή την ΕΕ, τα μονοπώλια, τους επιχειρηματικούς ομίλους;
Πως είναι δυνατόν
να ζητάς δήθεν να επανέλθουν εργατικά δικαιώματα όταν τάσσεται αναφανδόν υπέρ
της ΕΕ των επιχειρηματικών συμφερόντων ;
Όταν τελικά αυτές
είναι οι κατευθύνσεις της ΕΕ, δηλαδή να τσακίσει τα εργατικά δικαιώματα
(μισθούς, εργασιακές σχέσεις, ασφάλιση κλπ). Κοροϊδεύει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ την
εργατική τάξη.
Οι εργαζόμενοι, οι
άνεργοι, οι νέοι και οι νέες να δώσουν ηχηρό χαστούκι σε αυτούς που κρύβουν τον
ένοχο, που συσκοτίζουν, δημιουργούν άλλοθι στο σύστημα της
εκμετάλλευσης.
Η ελπίδα δε
βρίσκεται στον πιο «ανθρώπινο καπιταλισμό» αλλά στους αγώνες για να σπάσουμε τα
δεσμά από αυτόν. Προϋπόθεση είναι να πετάξουμε στα σκουπίδια τα ιδεολογήματα του
κεφαλαίου και να αποδυναμώσουμε τις δυνάμεις που τα υπηρετούν και τα
επαναφέρουν.
Να βάλουμε προς για
ουσιαστική ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος με ζωντάνεμα της ζωής
των σωματείων, με αγώνες που θα θίγουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών
ομίλων.
