μετ΄εκλογικές σκέψεις

Δεν είχα (πραγματικά) καμιά όρεξη να ασχοληθώ με την εκλογική συμπεριφορά των Ελλήνων, βλέποντας την οπαδοποίηση της πολιτικής ζωής, το «κόλλημα» στον –αποδεδειγμένα- αποτυχημένο δικομματισμό και την απαξίωση κάθε πολιτικής σκέψης και εν τέλει την απαξίωση της ίδιας της πολιτικής. Θα ήθελα, παρ’όλα αυτά, να καταθέσω μερικές σκέψεις, που έτσι κι αλλιώς με απασχόλησαν βλέποντας τα αποτελέσματα.
Καταρχήν η αποχή: σε πρωτοφανή επίπεδα, για την οποία όμως οι εγκέφαλοι των πολιτικών κομμάτων ξιφουλκούσαν για να προσεταιριστούν τα ποσοστά της … Από κανενός τους το μυαλό δεν πέρασε (ούτε σαν βλήμα), ότι οι ψηφοφόροι που απείχαν από την ψηφοφορία, το έκαναν απλά γιατί δεν άντεχαν τη ΜΠΟΧΑ τους. Δεν θα θεωρούσα αρνητικό φαινόμενο τη μεγάλη αποχή, απλά γιατί τη θεωρώ πολιτική συμπεριφορά εξίσου σημαντική με τη συμμετοχή. Αυτούς που θα έπρεπε να ανησυχήσει και να κινητοποιήσει είναι τους ίδιους τους πολιτικούς, γιατί όπως πάνε θα χάσουν τη δουλειά τους και χωρίς ένσημα τόσα χρόνια ούτε στο ταμείο ανεργίας δεν θα μπορούν να μπουν …
Η άνοδος του ΛΑΟΣ: Μια αρνητική εξέλιξη η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη, αλλά πάλι ο λαός μας έχει δώσει την απάντησή του: «Ο (Καρατζαφερ) λύκος στην αντάρα χαίρεται».
Όσον αφορά τα υπόλοιπα κόμματα αναμενόμενα –μάλλον- τα ποσοστά του ΚΚΕ στο οποίο βέβαια στοίχισε ο πόλεμος που δέχθηκε τις τελευταίες μέρες. Και μια που μιλάμε για πόλεμο, από το τελικό αποτέλεσμα, σε σχέση με τα δημοσκοπικά τους ποσοστά, μεγάλες απώλειες είχαν οι Οικολόγοι Πράσινοι μιας και ήταν ο στόχος μαυροκίτρινης προπαγάνδας την τελευταία εβδομάδα. Φαίνεται ότι συνέφερε σε κάποιους να πάρουν ένα «καλό» ποσοστό οι Οικολόγοι Πράσινοι, αλλά βλέποντας να πάνε για την τρίτη θέση, μάλλον δεν τους καλ’άρεσε και έβαλαν σε εφαρμογή …τα μέσα τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ: «Πλήρωσε» πολλά πράγματα. Κατ’ αρχήν την πόλωση από πλευράς του ΠΑΣΟΚ και τη συναισθηματική σχέση που διατηρούμε σαν Ελληνες (άλλη μλκία κι αυτή) με τις πολιτικές μας …ρίζες (αμφιβάλλω εάν υπάρχει σε άλλη χώρα τέτοιο κόλλημα). Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν περίπου από ένα χρόνο είχε φτάσει τα δημοσκοπικά του ποσοστά στο 18%, αλλά παρόλ’ αυτά δεν επαναπάφθηκε σε αυτά ούτε και προσπάθησε να κολακεύσει τους ψηφοφόρους (ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ), αντίθετα συγκρούσθηκε με κατεστημένες νοοτροπίες και με μεγάλες κοινωνικές ομάδες, ακολουθώντας πιστά τα διακηρυγμένα πιστεύω του. Και βέβαια αυτό το πλήρωσε πιστεύω προσωρινά, γιατί κάποτε θα πάψουμε να συμπεριφερόμαστε σαν … κοπάδια.
Φτάνοντας στα δύο μεγάλα κόμματα: θεωρώ τα αποτελέσματα αναμενόμενα, όπως πιστεύω ότι κανένας από τους δύο δεν θα έπρεπε να χαίρεται (και έτσι είναι άσχετα με το τι προσπαθούν να προβάλλουν στις τηλεοπτικές εμφανίσεις των στελεχών τους, η «ψυχούλα τους το ξέρει»). Ένας ασθμαίνοντας Γιωργάκης θριαμβολογεί που πέρασε στο νήμα την ακυβερνησία του Κωστάκη. Και ένας Κωστάκης που ξεφυσά από ανακούφιση (και από τις πίτσες) που έχει απέναντί του το Γιωργάκη και δεν έπαθε καμιά πανωλεθρία.
Τι να πεις; Μπάχαλο και κοροϊδία.