Πλήγμα μεγάλο για την έντυπη δημοσιογραφία είναι το λουκέτο της οικογένειας Αγγελόπουλου στον Ελεύθερο Τύπο. Η Ντέπυ Γκολεμά στο αποχαιρετιστήριο κείμενό της μας δίνει και την ανθρώπινη πλευρά αυτής της "επιχειρηματικής" κίνησης.(προοριζόταν για την αυριανή στήλη της "Μέχρι κεραίας" αν έβγαινε)
Δεν φοβάμαι να απολυθώ! Γιατί… ήδη το ‘κατέκτησα’ και αυτό, στην μακρόχρονη πορεία μου. για την ακρίβεια είναι η δεύτερη φορά- μετά τις 24 ΩΡΕΣ- που βλέπω μια εφημερίδα να κατεβάζει ρολά, αφήνοντας στο δρόμο τόσους εργαζομένους…20 χρόνια είμαι σε αυτό το μαγαζί. Επιζήσαμε Βαρβάρων, σκληρών αποφάσεων, αντίξοων συνθηκών. Και όταν ήρθε ο μαντάτο της πώλησης, δεν το κρύβω ότι είχαμε χαρά μεγάλη. Δεν μας πήρε όποιος- όποιος, μας αγόρασε η Γιάννα, είπαμε τότε όλοι και ανασκουμπωθήκαμε ξανά…Στα τρία χρόνια τη νέας προσπάθειας έγιναν πολλά και όνειρα και προσδοκίες και δουλειά και πείσματα να γίνουμε οι πρώτοι κουβαλώντας ένα όνομα βαρύ σαν Ιστορία: Ελεύθερος Τύπος…Θυμάμαι το τίτλο της πρώτης εφημερίδας της νέας ηγεσίας: «με ταχύτητες μεγάλες μοναχά η γη αλλάζει». Πράγματι οι ταχύτητες ήταν μεγάλες. Και το αμάξι ολοκαίνουργιο και με όνειρα πολλά, ανέβαινε ασθμαίνοντας ανηφορικούς δρόμους με εμπόδια. Η αρχή ήταν ρόδινη. Η αισιοδοξία μεγάλη. Και σε κατ ιδίαν συζητήσεις με την ιδιοκτησία διαφαινόταν η προσπάθεια να κερδίσουμε το στοίχημα, να δώσουμε πολλά για να πετύχουμε τα περισσότερα……Τα πράγματα δεν έρχονται πάντα κατ ευχήν. Και η ρόδα της Ζωής κολλάει στα άσχημα και στα δυσάρεστα. Βρίσκει πέτρα και κολλάει. Αποτυχημένες επιλογές, λάθος εκτιμήσεις? Τι νόημα έχει. Η κρίση χτύπησε την πόρτα μας. Και την έκλεισε δυνατά πίσω μας αφήνοντας χωρίς δουλειά πάνω από 500 ανθρώπους….Τούτη η στήλη φίλοι, σας κράτησε παρέα πάνω από 20 χρόνια. Είδε από μέσα προστριβές, τους εργαζόμενους πάντα στα δύσκολα ενωμένους, χαρές και λύπες και δυστύχησε να δει την λέξη ‘ΤΕΛΟΣ’ να γράφεται στην πόρτα του πολυτελούς κτηρίου, που στέγασε για 2 χρόνια και περισσότερο, μια υπέρβαση ονείρων…Εδώ τα λέγαμε όλα. Τα καλά, τα μεγάλα, τα μικρά, τα δυσάρεστα τα όμορφα. Η δημοσιογραφία είναι μεράκι. Θέλει καρδιά, θέλει άποψη, θέλει πόδια, καρδιά, ψυχή. Πιστεύω πως όσοι είμαστε εδώ, παλιοί και νέοι, τα κατέθεσαν, με όλες τους τις δυνάμεις…Μεγάλοι καπετάνιοι, δύσκολες φουρτούνες. Και τούτη την ώρα που πρέπει να βάλεις την τελεία, - όχι άλλη στίξη- επικρατεί το συναίσθημα της λογικής. Τι να πεις δηλαδή σε αυτούς που έχουν μια δουλειά; Στο διοικητικό προσωπικό που βλέπει γραμμάτια να τρέχουν, στην κυρία που καθαρίζει που μου ήρθε να παρακαλέσει για δουλειά, στους νεαρούς συντάκτες, που εδώ ξεκινούσαν το όνειρο μιας καριέρας; Δεν φοβάμαι να απολυθώ γιατί ήδη είμαι μια από τους 500 απολυμένους. Ενώνω το βλέμμα μου με αυτό της νεαρής συναδέλφου που έκλαιγε χθες γοερά, με αυτό του συναδέλφου που μετρούσε δάνεια και ανάγκες, με την αγωνία όσων κλείνοντας τη πόρτα ατενίζουν σκοτάδι….Προσωπικά 20 χρόνια εδώ! Μια ζωή, μια καριέρα, μια εφημερίδα. Που δεν την άφησα ποτέ, αν και μου έδωσε πολλές… «ευκαιρίες», που τώρα έχουν δώσει τη θέση τους, στην πίκρα για το άδοξο τέλος. Ποιος είναι ο αντίκτυπος μιας τέτοιας απόφασης; Να το δεις ρομαντικά; Το στυλό κατεβαίνει απότομα, βίαια το κόβει μια σκληρή ανακοίνωση με κεντρικό νόημα «οικονομικοί λόγοι’….Να το δεις επαγγελματικά; Της άξιζε αυτής της εφημερίδας ένα άδοξο τέλος; Όσοι την ξέρουμε από τα γεννοφάσκια της, λέμε ΟΧΙ. Κατηγορηματικά, σαν σκληρή απάντηση, στην σκληρή απόφαση της ιδιοκτησίας… Σας χαιρετώ! Όλοι σας χαιρετούμε. Με τη σημείωση ότι ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, για αυτή την τραγωδία…Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω το κλείσιμο της ιστορικής αυτής εφημερίδας. ΤΕΛΟΣ!….
Ντέπυ Γκολεμά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου