Κοντά στο μισό
εκατομμύριο σταυρούς έλαβε στις ευρωεκλογές η υποψηφιότητα του Μανώλη Γλέζου:
πρόκειται για αριθμό ρεκόρ το οποίο αποτελεί σημαντικό μερίδιο του συνολικού
εκλογικού σώματος και που, πιθανότατα, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο ως προς
άλλο φυσικό πρόσωπο σε αυτό τον τόπο.
Ομως, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, οι περισσότεροι
προσπέρασαν την ουσία αυτής της πρωτοφανούς εκλογικής μοναδικότητας: δεν μπήκαν
στον κόπο να προσπαθήσουν να εξηγήσουν το τι σημαίνει αυτό το τεράστιο κύμα
ψήφων στο πρόσωπο ενός ζωντανού θρύλου της σύγχρονης ελληνικής και ευρωπαικής
ιστορίας.Δεν χρειάζεται να επαναλάβει εδώ κανείς το τι έχει κάνει ο 92 χρονος σήμερα Μανώλης Γλέζος για την Ελλάδα και τους Ελληνες, για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Ευτυχώς, αυτά τα γνωρίζουν και -ακόμα πιο σπάνιο στην Ελλάδα- τα αναγνωρίζουν οι πάντες. Ομως όλα αυτά τα επιτεύγματα αρκούν άραγε για να ερμηνεύσουν ένα τέτοιο πρωτοφανές εκλογικό αποτέλεσμα;
Η απάντηση είναι ασφαλώς όχι. Αποτελούν τη βάση του, αλλά δεν αρκούν. Εκείνο που εκτόξευσε τον Γλέζο σε αυτή την εκλογική διαδικασία, δεν είναι το παρελθόν, αλλά το σύγχρονο εθνικό αίτημα που το πρόσωπό του έχει και πάλι συμβολίσει: το νέο αίτημα ελευθερίας που γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο επιτακτικό σε αυτόν τον τόπο. Και, υπό αυτή την έννοια, οι σταυροί του Γλέζου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια άρνηση, μία κραυγαλέα αντίθεση του ελληνικού λαού στον σταυρό της πατρίδας, στο σταυρό αυτού του τόπου. Οχι χθες. Σήμερα. Και, κυρίως, αύριο. Και δεν είναι μόνον αυτό: υπάρχουν κι άλλα στοιχεία, εξίσου σημαντικά, που εκφράζονται στον Γλέζο και συμβολοποιούνται στο πρόσωπό του.
Φυσικά, τέτοια στοιχεία δεν είναι δυνατόν να τα αντιληφθούν οι επαγγελματίες πολιτικοί, ή οι κάθε ιδιότητας άνθρωποι των κομματικών σωλήνων, των τριγώνων εξουσίας ή των διαδρόμων των πάσης φύσεως συστημικών γραφείων. Απλώς δεν γίνεται: η ψήφος στον Γλέζο και σε ότι εκείνος αντιπροσωπεύει είναι γι αυτούς μία “ξένη”, ακατάλληπτη γλώσσα.
Ομως, αν έχουν μυαλό, θα προσπαθήσουν τελικά να καταλάβουν. Γιατί η μικροκομματική πολιτική και η πολιτική της παρέας, της ομαδούλας, του μικρομάγαζου και του βολέματος των ημετέρων έχει πλέον οριστικά παρέλθει. Η εξουσία οφείλει πλέον να αντιληφθεί ότι ή θα ενεργεί και θα ασκείται υπέρ του λαού και του τόπου, όπως το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει, ή σύντομα θα κλονιστεί συθέμελα.
Κι αυτό το βαθύτερο μήνυμα έχει πολύ μεγάλο εύρος: ξεκινά από την υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού δανείου την οποία ο Γλέζος έχει πάρει προσωπικά στην πλάτη του και την κρατά ζωντανή ενώ η επίσημη Ελλάδα κάνει τον βλάκα, και καταλήγει στους πιο απλούς συμβολισμούς της καθημερινής ζωής. Ο Γλέζος δεν κινείται με θωρακισμένες λιμουζίνες: όποιος μπαίνει στο μετρό, ίσως τον έχει δει να το χρησιμοποεί μόνος κουβαλώντας ο ίδιος τα χαρτιά και τα βιβλία του στα χέρια. Αυτός ο άνθρωπος, σε αυτή την ηλικία, αντιπροσωπεύει το νέο ήθος που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος για να απαλλαγεί επιτέλους από το δικό του σταυρό.
Είναι το βασικό μήνυμα που οι εξουσίες οφείλουν να καταλάβουν πλέον καλά: και οι νυν και οι επόμενες, όποιες κι αν είναι.
του Γ.
Μαλούχου
Πηγή: tovima.gr
