ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΔΙΔΕΙ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
του Ραουλ Βανεγκεμ από τον ΑΝΑΡΧΟΒΛΑΧΟ
Η φυσική μας τάση πρός την περιέργεια μας δίνει το δικαίωμα να γνωρίζουμε τα πάντα.Η διαρκής εκπαίδευση,προς την οποία αποβλέπουν οι περισσότεροι άνθρωποι,έχει ως καθήκον να ξαναδώσει στον εκστατικό θαυμασμό της παιδικής ηλικίας το πάθος του να μην αγνοεί τίποτα,τη φυσική του αδικρισία,την άμετρη αγάπη για την έρευνα,τάσεις που τα αρπακτικά ήθη της εμπορευματικής κοινωνίας τις στρατολόγησαν στην απαίσια κοόρτη των ιεροεξεταστικών και αστυνομικών συνηθειών.
Ας γίνει συνείδηση,ήδη από την πιο μικρή ηλικία,ότι η γνώση των όντων και των πραγμάτων δεν έχει σαν στόχο να υποτάξει,να καταδυναστεύσει,να αναδείξει λογοκριτές αλλά να ανταποκρίνεται σε ό,τι ακριβώς ζητάει αυτή η δημιουργική ικανότητα που είναι ίδιον του ανθρώπου και να διακρίνει ό,τι μπορεί να μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα.
Είναι ποταπό οι πολίτες να αντιμετωπίζονται σαν μαθητούδια που προορισμός τους είναι να καταπίνουν παθητικά νεκρές γνώσεις,αντί να τρέφονται με τη γνώση που την κατευθύνει η έγνοια για μια καλύτερη ζωή.
Η ελευθερία της έκφρασης επιβάλλει σήμερα τη δημιουργία συνθηκών,που θα επιτρέπουν την απεριόριστη χρήση της.
Τίποτα δεν είναι ιερό.Καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει και να πρεσβεύει προσωπικά την όποια γνώμη,την όποια ιδεολογία,την όποια θρησκεία επιθυμεί.
Καμία ιδέα δεν είναι απαράδεκτη,ακόμα και η πιο παρατραβηγμένη,ακόμα και η πιο ειδεχθείς.
Καμία ιδέα,κανένας λόγος,καμία πίστη δεν πρέπει να μένουν αλώβητες από την κριτική,το χλευασμό,το χιούμορ,την παρωδία,τη γελιοποίηση,την πλαστογράφηση.<<Θα το επαναλάβω σε κάθε τόνο>> έγραφε ο Ζόρζ Μπατάιγ,<<ο κόσμος είναι κατοικήσιμος μόνο υπό τον όρο οτι τίποτα μέσα του δεν θα είναι σεβαστό>>.Και ο Σκυτεναίρ έγραφε:<<Υπάρχουν κάποια πράγματα με τα οποία δεν αστειεύεσαι.Δεν αστειεύεσαι αρκετά!>>.
Ό,τι ιεροποιεί σκοτώνει.Η απέχθεια γεννιέται από την λατρεία.Όταν ιεροποιούνται,το παιδί γίνεται τύραννος,η γυναίκα αντικείμενο,η ζωή μια οντότητα αφηρημένη χωρίς σάρκα και οστά.
Όποιος αναδεικνύεται σε μεσσία,προφήτη,πάπα,ιμάμη,παπά,ραβίνο πάστορα και κάθε λογής πνευματικό καθοδηγητή,έχει το δικαίωμα να καταδικάζει ως βλασφημία,να στηλιτεύει ως αποστασία,να αναθεματίζει από την στιγμή που χλευάζεται το δόγμα του,η πεποίθηση του,η πίστη του,αλλά ας μην διανοηθεί να επιβάλει με δικαστικά μέσα απαγόρευση των γνωμών τις οποίες σιχαίνεται και κι ας μην θελήσει να ανακόψει την διάδοση τους απειλώντας τον εκφραστή τους με μεθόδους Ιεράς Εξέτασης,σαρίας ή μαφίας,που η ανθρώπινη ευαισθησία αππορίπτει δια παντός.
Η βλασφημία είναι το κατάλοιπο ενός θρησκευτικού ολοκληρωτισμού ασυμβίβαστου με την ανθρώπινη πρόοδο.Δεν έχει πλέον κανέναν νόημα μέσα σε μια κοινωνία λα’ι’κών,όπως δεν θα είχε κανένα νόημα σήμερα το άγγιγμα των χοιράδων από κάποιον απόγονο των βασιλέων της Γαλλίας.
Η θρησκεία είναι υπόθεση προσωπικής συναλλαγής ανάμεσα σε αυτόν που την ασπάζεται και το υπερφυσικό όν που ο ίδιοςδιάλεξε να καθορίζει την μοίρα.Είναι απαράδεκτο να επιβάλλεται ενός εκκλησιαστικού ή κρατικού θεσμού,ενώπιον του οποίου κάποιος θα έπρεπε να υποκλίνεται.Η ελευθερία να πιστεύει κανείς και να τελεί τελετές δεν μπορεί να συγχέεται με την αυθαίρετη εξουσία να τις συνιστά σε όσους δεν τη συμμερίζονται.
Αν υποχρεώνεις το παιδί να υποταχθεί σε ένα δόγμα χωρίς να το διαφωτίσεις προηγουμένως με τη συγκριτική μελέτη της εβρα’ι’κής,της χριστιανικής, της ισλαμικής, της βουσιδτικής,της ινδουιστικής, της κέλτικης, της αρχαιοελληνικής ή της αζτέκικης μυθολογίας, είναι σαν να το διαφθείρεις.
Η ελευθερία να γνωρίζει κανείς τα πάντα συνδέεται αναπόφευκτα με την πρωτοκαθεδρία που αποδίδεται στο ζων,και σε αυτό συνίσταται η τέχνη να συνδιάζει κανείς ένα μυαλό γεμάτο γνώσεις με ένα σωστά δομημένο εγκέφαλο.
Το να ανέχεσαι όλες τις ιδέες δε σημαίνει οτι τις προσυπογράφεις.Το να λές τα πάντα δεν σημαίνει οτι δέχεσαι τα πάντα.Το να επιτρέπεις την ελεύθερη έκφραση των αντιδημοκρατικών,ξενόφοβων,ρατσιστικών,αναθεωρητικών, αιμοσταγών απόψεων,δεν σημαίνει ούτε οτι συμπορεύεσαι με τους θιασώτες τους, ούτε οτι συνδιαλέγεσαι μαζί τους,ούτε οτι τους αποδίδεις,μέσω της πολεμικής,την αναγνώριση που προσδοκούν.Η καταπολέμηση τέτοιων ιδεών ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας ευαίσθητης συνείδησης,που ενδιαφέρεται να τις ξεριζώσει όπου και να φυτρώνουν.
Ωστόσο,η οξεία κριτική ή η άρνηση,που υποδυλώνει η σιωπή,όσο δικαιολογημένες και αν είναι,δυστυχώς πολύ συχνά απλώς αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση μια πνευματική στάση που γεννήθηκ ακριβώς από την περιφρόνηση της ζωής.Ο μόνος τρόπος να προσεγγίσει κανείς τους υπέρμαχους της βαρβαρότητας,είτε αυτοί είναι δραστήριοι οπαδοί του κόμματος του θανάτου,είτε αναμασητές προκαταλήψεων,γαντζωμένοι σε οτι από αιώνες απεχθάνεται ο άνθρωπος,είναι να αγγίξει οτι ζωντανό επιζεί ακόμα μέσα τους,κάτω από το καβούκι τους είτε από την ακαμψία της νευρωτικής τους συμπεριφοράς.
Τα πάντα στηρίζονται στην εκμάθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος,κι όχι σε ένα ηθικό καθήκον.Δεν είναι οι λέξεις που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν το ασκί του λα’ι’κισμού,αλλά η έλλειψη ή η παρουσία μιας πολιτικής για την βελτίωση της καθημερινής ζωής.Όταν κατέρχεται κανείς στο πεδίο των κοινοτοπιών προκειμένου να διαπεράσει με το σπαθί του το λόγο της βαρβαρότητας,χωρίς να δίνει το προβάδισμα στο ζωντανό στοιχείο, καταλήγει πάντα να του προσδίδει τη σκοτεινή γοητεία που ασκούν στις καλές προθέσεις οι πλάκες με τις οποίες είναι στρωμένος ο δρόμος για την κόλαση.
Όσο λιγότερα όρια θέτει στον εαυτό της η ελευθερία μας του λόγου και της σκέψης,τόσο περισσότερο η νοοτροπία θα δίνει το προβάδισμα στη λαχτάρα να ζούμε καλύτερα και με το άνοιγμα στην γενναιοδωρία,την αλληλεγγύη, τις σχέσεις τρυφερότητας, θα εξαλειφθεί σιγά σιγά η προδιάθεση μας να καταστρέφουμε, να κυριαρχούμε,να καταπιέζουμε, να εκμεταλλευόμαστε.
Πλήθος γνωμών,που χθές ήταν αποδεκτές και πιθανόν αξιόλογες, σήμερα τις καταπίνει, από τη μια γενιά στην άλλη, η αχρισία.Οι περισσότερες πολεμικές του συρμού μοιάζουν ήδη με αηδιαστικό καυγά παλιάτσων.
Η ελεύθερη έκφραση έχει την ικανότητα να δίνει στις λέξεις την ποιητική τους αξία.Δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον μηδενισμό που τον διέπει ο φετιχισμός του χρήματος και του οποίου η αρχή <<όλα επιτρέπονται αρκεί να αποφέρουν>> υπογραμμίζει τη ματαιότητα των λέξεων, τους αφαιρεί τη σπουδαιότητα τους, τους αρνείται οτιδήποτε τίθεται έξω από το σύστημα αποδοτικότητας που τις χρησιμοποιεί.Δεν είναι συνεπώς εγγενές στη λογική του χρηματοοικονομικού ολοκληρωτισμού, που εκκενώνει την ύπαρξη από την ουσία της, το οτι συμβάλλει ενεργά στην απώλεια του νοήματος;
Η ελευθερία να λές τα πάντα υπάρχει μονάχα όταν διεκδικείται ανα πάσα στιγμή.Αυτοαναιρείται όταν περιορίζεται να καταναλώνει παθητικά έτοιμες ιδέες , που καθώς πολλαπλασιάζονται χαοτικά, την πνίγουν.
Παραμένει ελευθερία μόνο όταν αποδίδει στις λέξεις τη ζωή που είναι αναπόσπαστα δεμένη με την καθημερινά βιωμένη εμπειρία, χωρίς την οποία η γλώσσα παγώνει και γίνεται ξύλινη.
Κόβοντας τους δεσμούς με το παλιό σύστημα εκμετάλευσης που μας καταδυνάστευε μέχρι τώρα, αποδίδουμε στην γλώσσα την ποιητική της διάσταση, την αρχική της δύναμη να επηρεάζει την κατάσταση και την μοίρα ρων ανθρώπων.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ δεν πρέπει να τίθεται στην υπηρεσία της υπεράσπισης του ανθτώπου,αφού,ως ελευθερία, ανήκει στην ελευθερία του ανθρώπου.Δεν είναι μονάχα ο αφυπνιστής της συνείδησης και ο εξάγγελος της αφύπνισής της, είναι η γλώσσα που αποδίδεται ξανά στο ζωντανό ον, η γλώσσα που φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο ζούμε τον κόσμο και τον τρόπο με τον οποίο έχουμε την πρόθεση να τον ζήσουμε.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ δίνει ζωή στην γλώσσα,σε αντίθεση με την οικονομία που την καθιστά γλώσσα νεκρή,ξερή,αποτελούμενη από ανταλλάξιμα μεταξύ τους φωνήματα, αντικείμενο προς ανταλλαγή και όχι υποκειμενικό και διυποκειμενικό στοιχείο που το γεννάει η μαγεία, η σαγήνη, η ποίηση.Είναι όμωςστη φύση της γλώσσας να ριζώνει στη ζωή θεμελιώδης εμεπειρία της καθημερινής ύπαρξης, και να διαφοροποιεί τα πλάσματα και τα πράγματα, να τα απομακρύνει και να τα φέρνει πιο κοντά,αλλά,επειδή αποτελεί την κοινή τους ουσία,να μην τα χωρίζει ποτέ.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ θα πάψει να είναι το υποκατάστατο της ελευθερίας του πράττειν όταν η ζωντάνια και η ενεργητικότητα που κρύβει θα προλαμβάνουν και θα αποθαρρύνουν τις παραποιήσεις,επιφέροντας την αντιστοιχία ανάμεσα στην αδελφοσύνη των λέξεων και την αδελφοσύνη των ανθρώπων..
Ας γίνει συνείδηση,ήδη από την πιο μικρή ηλικία,ότι η γνώση των όντων και των πραγμάτων δεν έχει σαν στόχο να υποτάξει,να καταδυναστεύσει,να αναδείξει λογοκριτές αλλά να ανταποκρίνεται σε ό,τι ακριβώς ζητάει αυτή η δημιουργική ικανότητα που είναι ίδιον του ανθρώπου και να διακρίνει ό,τι μπορεί να μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα.
Είναι ποταπό οι πολίτες να αντιμετωπίζονται σαν μαθητούδια που προορισμός τους είναι να καταπίνουν παθητικά νεκρές γνώσεις,αντί να τρέφονται με τη γνώση που την κατευθύνει η έγνοια για μια καλύτερη ζωή.
Η ελευθερία της έκφρασης επιβάλλει σήμερα τη δημιουργία συνθηκών,που θα επιτρέπουν την απεριόριστη χρήση της.
Τίποτα δεν είναι ιερό.Καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει και να πρεσβεύει προσωπικά την όποια γνώμη,την όποια ιδεολογία,την όποια θρησκεία επιθυμεί.
Καμία ιδέα δεν είναι απαράδεκτη,ακόμα και η πιο παρατραβηγμένη,ακόμα και η πιο ειδεχθείς.
Καμία ιδέα,κανένας λόγος,καμία πίστη δεν πρέπει να μένουν αλώβητες από την κριτική,το χλευασμό,το χιούμορ,την παρωδία,τη γελιοποίηση,την πλαστογράφηση.<<Θα το επαναλάβω σε κάθε τόνο>> έγραφε ο Ζόρζ Μπατάιγ,<<ο κόσμος είναι κατοικήσιμος μόνο υπό τον όρο οτι τίποτα μέσα του δεν θα είναι σεβαστό>>.Και ο Σκυτεναίρ έγραφε:<<Υπάρχουν κάποια πράγματα με τα οποία δεν αστειεύεσαι.Δεν αστειεύεσαι αρκετά!>>.
Ό,τι ιεροποιεί σκοτώνει.Η απέχθεια γεννιέται από την λατρεία.Όταν ιεροποιούνται,το παιδί γίνεται τύραννος,η γυναίκα αντικείμενο,η ζωή μια οντότητα αφηρημένη χωρίς σάρκα και οστά.
Όποιος αναδεικνύεται σε μεσσία,προφήτη,πάπα,ιμάμη,παπά,ραβίνο πάστορα και κάθε λογής πνευματικό καθοδηγητή,έχει το δικαίωμα να καταδικάζει ως βλασφημία,να στηλιτεύει ως αποστασία,να αναθεματίζει από την στιγμή που χλευάζεται το δόγμα του,η πεποίθηση του,η πίστη του,αλλά ας μην διανοηθεί να επιβάλει με δικαστικά μέσα απαγόρευση των γνωμών τις οποίες σιχαίνεται και κι ας μην θελήσει να ανακόψει την διάδοση τους απειλώντας τον εκφραστή τους με μεθόδους Ιεράς Εξέτασης,σαρίας ή μαφίας,που η ανθρώπινη ευαισθησία αππορίπτει δια παντός.
Η βλασφημία είναι το κατάλοιπο ενός θρησκευτικού ολοκληρωτισμού ασυμβίβαστου με την ανθρώπινη πρόοδο.Δεν έχει πλέον κανέναν νόημα μέσα σε μια κοινωνία λα’ι’κών,όπως δεν θα είχε κανένα νόημα σήμερα το άγγιγμα των χοιράδων από κάποιον απόγονο των βασιλέων της Γαλλίας.
Η θρησκεία είναι υπόθεση προσωπικής συναλλαγής ανάμεσα σε αυτόν που την ασπάζεται και το υπερφυσικό όν που ο ίδιοςδιάλεξε να καθορίζει την μοίρα.Είναι απαράδεκτο να επιβάλλεται ενός εκκλησιαστικού ή κρατικού θεσμού,ενώπιον του οποίου κάποιος θα έπρεπε να υποκλίνεται.Η ελευθερία να πιστεύει κανείς και να τελεί τελετές δεν μπορεί να συγχέεται με την αυθαίρετη εξουσία να τις συνιστά σε όσους δεν τη συμμερίζονται.
Αν υποχρεώνεις το παιδί να υποταχθεί σε ένα δόγμα χωρίς να το διαφωτίσεις προηγουμένως με τη συγκριτική μελέτη της εβρα’ι’κής,της χριστιανικής, της ισλαμικής, της βουσιδτικής,της ινδουιστικής, της κέλτικης, της αρχαιοελληνικής ή της αζτέκικης μυθολογίας, είναι σαν να το διαφθείρεις.
Η ελευθερία να γνωρίζει κανείς τα πάντα συνδέεται αναπόφευκτα με την πρωτοκαθεδρία που αποδίδεται στο ζων,και σε αυτό συνίσταται η τέχνη να συνδιάζει κανείς ένα μυαλό γεμάτο γνώσεις με ένα σωστά δομημένο εγκέφαλο.
Το να ανέχεσαι όλες τις ιδέες δε σημαίνει οτι τις προσυπογράφεις.Το να λές τα πάντα δεν σημαίνει οτι δέχεσαι τα πάντα.Το να επιτρέπεις την ελεύθερη έκφραση των αντιδημοκρατικών,ξενόφοβων,ρατσιστικών,αναθεωρητικών, αιμοσταγών απόψεων,δεν σημαίνει ούτε οτι συμπορεύεσαι με τους θιασώτες τους, ούτε οτι συνδιαλέγεσαι μαζί τους,ούτε οτι τους αποδίδεις,μέσω της πολεμικής,την αναγνώριση που προσδοκούν.Η καταπολέμηση τέτοιων ιδεών ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας ευαίσθητης συνείδησης,που ενδιαφέρεται να τις ξεριζώσει όπου και να φυτρώνουν.
Ωστόσο,η οξεία κριτική ή η άρνηση,που υποδυλώνει η σιωπή,όσο δικαιολογημένες και αν είναι,δυστυχώς πολύ συχνά απλώς αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση μια πνευματική στάση που γεννήθηκ ακριβώς από την περιφρόνηση της ζωής.Ο μόνος τρόπος να προσεγγίσει κανείς τους υπέρμαχους της βαρβαρότητας,είτε αυτοί είναι δραστήριοι οπαδοί του κόμματος του θανάτου,είτε αναμασητές προκαταλήψεων,γαντζωμένοι σε οτι από αιώνες απεχθάνεται ο άνθρωπος,είναι να αγγίξει οτι ζωντανό επιζεί ακόμα μέσα τους,κάτω από το καβούκι τους είτε από την ακαμψία της νευρωτικής τους συμπεριφοράς.
Τα πάντα στηρίζονται στην εκμάθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος,κι όχι σε ένα ηθικό καθήκον.Δεν είναι οι λέξεις που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν το ασκί του λα’ι’κισμού,αλλά η έλλειψη ή η παρουσία μιας πολιτικής για την βελτίωση της καθημερινής ζωής.Όταν κατέρχεται κανείς στο πεδίο των κοινοτοπιών προκειμένου να διαπεράσει με το σπαθί του το λόγο της βαρβαρότητας,χωρίς να δίνει το προβάδισμα στο ζωντανό στοιχείο, καταλήγει πάντα να του προσδίδει τη σκοτεινή γοητεία που ασκούν στις καλές προθέσεις οι πλάκες με τις οποίες είναι στρωμένος ο δρόμος για την κόλαση.
Όσο λιγότερα όρια θέτει στον εαυτό της η ελευθερία μας του λόγου και της σκέψης,τόσο περισσότερο η νοοτροπία θα δίνει το προβάδισμα στη λαχτάρα να ζούμε καλύτερα και με το άνοιγμα στην γενναιοδωρία,την αλληλεγγύη, τις σχέσεις τρυφερότητας, θα εξαλειφθεί σιγά σιγά η προδιάθεση μας να καταστρέφουμε, να κυριαρχούμε,να καταπιέζουμε, να εκμεταλλευόμαστε.
Πλήθος γνωμών,που χθές ήταν αποδεκτές και πιθανόν αξιόλογες, σήμερα τις καταπίνει, από τη μια γενιά στην άλλη, η αχρισία.Οι περισσότερες πολεμικές του συρμού μοιάζουν ήδη με αηδιαστικό καυγά παλιάτσων.
Η ελεύθερη έκφραση έχει την ικανότητα να δίνει στις λέξεις την ποιητική τους αξία.Δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον μηδενισμό που τον διέπει ο φετιχισμός του χρήματος και του οποίου η αρχή <<όλα επιτρέπονται αρκεί να αποφέρουν>> υπογραμμίζει τη ματαιότητα των λέξεων, τους αφαιρεί τη σπουδαιότητα τους, τους αρνείται οτιδήποτε τίθεται έξω από το σύστημα αποδοτικότητας που τις χρησιμοποιεί.Δεν είναι συνεπώς εγγενές στη λογική του χρηματοοικονομικού ολοκληρωτισμού, που εκκενώνει την ύπαρξη από την ουσία της, το οτι συμβάλλει ενεργά στην απώλεια του νοήματος;
Η ελευθερία να λές τα πάντα υπάρχει μονάχα όταν διεκδικείται ανα πάσα στιγμή.Αυτοαναιρείται όταν περιορίζεται να καταναλώνει παθητικά έτοιμες ιδέες , που καθώς πολλαπλασιάζονται χαοτικά, την πνίγουν.
Παραμένει ελευθερία μόνο όταν αποδίδει στις λέξεις τη ζωή που είναι αναπόσπαστα δεμένη με την καθημερινά βιωμένη εμπειρία, χωρίς την οποία η γλώσσα παγώνει και γίνεται ξύλινη.
Κόβοντας τους δεσμούς με το παλιό σύστημα εκμετάλευσης που μας καταδυνάστευε μέχρι τώρα, αποδίδουμε στην γλώσσα την ποιητική της διάσταση, την αρχική της δύναμη να επηρεάζει την κατάσταση και την μοίρα ρων ανθρώπων.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ δεν πρέπει να τίθεται στην υπηρεσία της υπεράσπισης του ανθτώπου,αφού,ως ελευθερία, ανήκει στην ελευθερία του ανθρώπου.Δεν είναι μονάχα ο αφυπνιστής της συνείδησης και ο εξάγγελος της αφύπνισής της, είναι η γλώσσα που αποδίδεται ξανά στο ζωντανό ον, η γλώσσα που φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο ζούμε τον κόσμο και τον τρόπο με τον οποίο έχουμε την πρόθεση να τον ζήσουμε.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ δίνει ζωή στην γλώσσα,σε αντίθεση με την οικονομία που την καθιστά γλώσσα νεκρή,ξερή,αποτελούμενη από ανταλλάξιμα μεταξύ τους φωνήματα, αντικείμενο προς ανταλλαγή και όχι υποκειμενικό και διυποκειμενικό στοιχείο που το γεννάει η μαγεία, η σαγήνη, η ποίηση.Είναι όμωςστη φύση της γλώσσας να ριζώνει στη ζωή θεμελιώδης εμεπειρία της καθημερινής ύπαρξης, και να διαφοροποιεί τα πλάσματα και τα πράγματα, να τα απομακρύνει και να τα φέρνει πιο κοντά,αλλά,επειδή αποτελεί την κοινή τους ουσία,να μην τα χωρίζει ποτέ.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ θα πάψει να είναι το υποκατάστατο της ελευθερίας του πράττειν όταν η ζωντάνια και η ενεργητικότητα που κρύβει θα προλαμβάνουν και θα αποθαρρύνουν τις παραποιήσεις,επιφέροντας την αντιστοιχία ανάμεσα στην αδελφοσύνη των λέξεων και την αδελφοσύνη των ανθρώπων..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου