Τείνει να γίνει θεσμός πια, η κατάληψη του Γυμνασίου Σερβίων, κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Τα αιτήματα των μαθητών: σχεδόν τα ίδια, με μικρές προσθήκες, παραλλαγές ή διαφοροποιήσεις. Και το αξιοσημείωτο είναι ότι, δεν είναι μόνο δικό μας «φαινόμενο», γιατί άλλα τριακόσια περίπου σχολεία (σύμφωνα με στοιχεία της ΟΛΜΕ) τελούν υπό κατάληψη σε όλη τη χώρα.
Μήπως τελικά, είναι απλά ένα ακόμη κατόρθωμα συνεννόησης των πιτσιρικάδων, για να χάσουν τα κουραστικά μαθήματα; Δεν κρύβω ότι μου πέρασε από το μυαλό αυτή η περίπτωση, άλλωστε από τα θρανία περάσαμε όλοι μας, και σε κανέναν –εκτός ίσως από κάποιον τελείως σπασίκλα- δεν κακοφαινόταν μερικές ώρες ξεγνοιασιάς στο προαύλιο.
Όλες οι απορίες και οι ανησυχίες μου λύθηκαν, μετά από συνάντηση, που είχε ο σύλλογος γονέων με καθηγητές και το 15μελές συμβούλιο των μαθητών.
Σαν γονέας λοιπόν μαθητή της Β΄ Γυμνασίου, βρέθηκα σε αυτή τη συγκέντρωση, χωρίς να γνωρίζω περισσότερα, πέρα από μία λίστα προβλημάτων-αιτημάτων, που εξέδωσαν οι μαθητές. Είχα ξαφνιαστεί όταν τη διάβασα και πριν ένα χρόνο (όπως είπα και παραπάνω οι διαφορές ήταν μηδαμινές), γιατί υπήρξα και ‘γω μαθητής σε αυτό το σχολεία και οι ομοιότητες μου φάνηκαν «σατανικές», δύο δεκαετίες μετά.
Ο Δ/ντής του Λυκείου(!) ανέλαβε να μας κατατοπίσει σχετικά με το ΑΤΟΠΟ των αιτημάτων των μαθητών. Μας παρουσίασε τον αρμόδιο αντιδήμαρχο, ο οποίος είχε ήδη παραγγείλει –μέσα Οκτωβρίου- νέα σώματα για να αντικατασταθούν τα παλιά, τα οποία εμφάνιζαν διαρροές. Μας διαβεβαίωσε ότι το Γυμνάσιο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα εργαστήρια (Φυσικής, Χημείας, Βιολογίας) του Λυκείου, εφόσον δεν υπήρχε οργανωμένο εργαστήριο για το Γυμνάσιο, αλλά «δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει το ίδιο εργαστήριο –αξίας πολλών εκατομμυρίων- και το Γυμνάσιο» και μέχρι εδώ καλά, αλλά η εμφάνιση της καθηγήτριας και η κατηγορηματική διάψευση των όσων μας είπε προηγουμένως (ο Λυκειάρχης) και η διαβεβαίωσή της προς τους γονείς ότι: «είναι αδύνατον να γίνει εργαστηριακό μάθημα στις υπάρχουσες αίθουσες» δημιούργησε, τουλάχιστον σε μένα, αρκετές αμφιβολίες και επιφυλάξεις για τη στάση των καθηγητών.
Εν’ τέλει και με την αποχώρησή του ο Δ/ντής του Λυκείου μας είπε, με ύφος κατηγορηματικό ότι: «Σε γνωστικό αντικείμενο δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα στη λειτουργία του Γυμνασίου» Κοιτάζοντας τα αιτήματα των μαθητών διαπίστωσα ότι, ένα από αυτά ήταν η ανύπαρκτη αίθουσα γυμναστικής και η αίθουσα εκδηλώσεων … στα μαύρα της τα χάλια. Δηλαδή –συμπέρανα- η γυμναστική δεν είναι γνωστικό αντικείμενο, και προφανώς για τον Λυκειάρχη η ανυπαρξία αίθουσας, δεν αποτελεί καν πρόβλημα για τη λειτουργία του σχολείου. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάποια αντίδραση από τον παρευρισκόμενο αναπληρωτή Γυμνασιάρχη, του οποίου η ειδικότητα είναι «εκτός γνωστικού αντικειμένου», δηλαδή είναι γυμναστής, αλλά … τίποτα.
Μετά από ένα «χαώδες κενό», κατά το οποίο, οι διάφορες Κυρίες (κατεξοχήν) εξέφρασαν την αγωνιώδη ανησυχία τους για το χάσιμο των διδακτικών ωρών από τα βλαστάρια τους, που πέρα από έναν μικρό πονοκέφαλο, κόντεψε να μου φέρει και … δάκρυα συγκίνησης, μπήκε στη αίθουσα το δεκαπενταμελές συμβούλιο των μαθητών.
Παραταγμένα στον τοίχο τα παιδιά, σαν σε εκτελεστικό απόσπασμα, δέχθηκαν την πρώτη βολή από τον αναπληρωτή γυμνασιάρχη τους: «Για πείτε μας τώρα τι ΠΡΕΜΟΥΡΑ σας έπιασε να κάνετε την κατάληψη;» Ένοιωσα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι, αλλά συγκρατήθηκα, πράγμα που δεν έκανε άλλη γονιός, η οποία σχεδόν επιτέθηκε στον Γυμνασιάρχη, και στην οποία έδωσα απόλυτο δίκιο. Ακου εκεί «πρεμούρα». Λες και οι καθηγητές και οι μαθητές δεν έχουν τον ίδιο σκοπό σε αυτό το απαράδεκτο σχολικό συγκρότημα. Λες και τα προβλήματα στη διδασκαλία, -σε γνωστικά ή μη αντικείμενα- δεν δυσχεραίνουν εξίσου, τόσο τη διδασκαλία, όσο και τη μάθηση.
Τα παιδιά, για όσο πρόλαβαν να μιλήσουν, ανταποκρίθηκαν ΑΨΟΓΑ στο «ρόλο» τους και στοιχειοθέτησαν ολοκληρωμένα τα επιχειρήματά τους. Αντιμετώπισαν με θάρρος και τόλμη τα άγρια βλέμματα καθηγητών και –δυστυχώς- πολλών γονέων. Αντιπαρήλθαν στις κοινότυπες προτροπές και στα καλέσματα των συνομιλητών τους με θαυμαστή ψυχραιμία και πάντα με γεγονότα και στοιχεία. Με εξέπληξαν ευχάριστα για παιδιά γυμνασίου, ίσως πάλι σε αυτό να με οδήγησε η ιλαροτραγική πρότερη κατάσταση.
«Μπορεί να λένε ότι τα υπόστεγα, που είναι μέσα στη σκόνη και στα σπασμένα τζάμια, δεν είναι αίθουσα γυμναστικής, αλλά τότε γιατί κάνουμε εκεί γυμναστική;», «Ανησυχούν για τις διδακτικές ώρες που χάνουμε, αλλά δεν ανησυχούσαν όταν χάναμε ώρες από έλλειψη καθηγητών, ή όταν χανόταν πολλές ώρες από έλλειψη φιλολόγου, αλλά η φιλόλογος γυμνασιάρχης, δεν έκανε ούτε μία ώρα μάθημα»,
«Υπάρχει μία τρύπα μεταξύ των ορόφων ….», «Καθηγητής μας αποκάλεσε ΖΩΑ», «Καθηγητής χτύπησε μαθητή», «Οι τουαλέτες είναι σε άσχημη και επικίνδυνη κατάσταση με τρεις μόνιμες καθαρίστριες στο σχολείο μας»
Αυτά, και πολλά άλλα πρόλαβαν να πούν τα παιδιά. Μας περιέγραψαν μια εικόνα που την είχα ζήσει και ‘γω, σαν μαθητής στο ίδιο σχολείο. Ίδια και απαράλλαχτη. Πολλοί άλλωστε από τους καθηγητές ήταν και καθηγητές μου. Τι μπορούσα να πώ; Ότι δεν τους πιστεύω;
Και αντί να ζητήσουμε το λόγο από τους καθηγητές και από τον γυμνασιάρχη, σαν γονείς, άρχισαν τα .. όργανα: «Λέτε ψέματα», «Τα αιτήματά σας είναι αστεία» ακούστηκε να λέει η «κυρά κατίνα», που ήταν μάλιστα και στο συμβούλιο του συλλόγου. Ο άλλος πάλι, ζήτησε από τα παιδιά το λόγο, γιατί δεν ενημερώθηκε εγκαίρως για την κατάληψη, και στην οργισμένη ερώτησή μου, για το ποιος ήταν αυτός που έπρεπε οπωσδήποτε να ειδοποιήσουν, μου απάντησε με ύφος χιλίων καραμανλήδων, ότι ήταν ο ταμίας του συλλόγου… Η αλήθεια είναι ότι θέλουμε και τα παθαίνουμε. Όταν στις εκλογές του συλλόγου συμμετέχουν ελάχιστοι γονείς (ούτε και γω είχα πάει, και το χρεώνομαι αυτό) είναι φυσικό επακόλουθο να επικρατήσουν οι σκερβελέδες και οι όψιμοι διασώστες του εκπαιδευτικού συστήματος, οι ανεγκέφαλοι και οι «κατίνες», που βρίσκουν ευκαιρία για έξοδο και κουβεντούλα.
Μετά από τον πρωθυπουργό που εκλέγεται -στη δημοκρατία μας- και αποκτά άνετη πλειοψηφία βο(υ)λευτών με το 41 με 42% των ψήφων, τους δημάρχους που εκλέγονται με το 42%, έχουμε και τους συλλόγους γονέων που πρωτοπορούν και αποκτούν «εξουσίες ταμία» με 10 άντε 20% των γονέων. Εξαίρεση απετέλεσε η πρόεδρος του συλλόγου, με τις φιλότιμες προσπάθειές της να κατευνάσει τα πνεύματα, και να φέρει σε πέρας μια συζήτηση και μια συνάντηση, που εκ προοιμίου ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία.
Φεύγοντας απογοητευμένος από όλη αυτή την κατάσταση έμαθα ότι ο εκλαμπρότατος ταμίας του συλλόγου (μας) απεκάλεσε τα παιδιά (μας) «ψεύτες» ή «αλήτες». Μάλιστα! Και μπράβο μας! Σταθήκαμε στα παιδιά μας σαν … αυστηροί γονείς, που θέλουν το καλό γι’ αυτά, αλλά χωρίς αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μας «τάπωσαν» (και το χάρηκα) στην κυριολεξία και μάλιστα μην έχοντας το όπλο που διαθέταμε εμείς: Το ότι βρεθήκαμε στη θέση τους και γνωρίζουμε πως νοιώθουν.
Ή μήπως δεν γνωρίζουμε;
Μήπως το ξεχάσαμε;
Μήπως η ιδιότητα του γονέα μας έφερε -χωρίς να το καταλάβουμε- στο απέναντι μετερίζι, στο απέναντι ταμπούρι, με τα παιδιά μας;
Μήπως ο αγώνας για να διεκδικεί κάποιος τα δικαιώματά του, ο αγώνας για να βελτιώσει τις συνθήκες που ζει και μορφώνεται δεν είναι κι αυτός ένα μάθημα; Ένα μάθημα ζωής;
Δεν ξέρω μέχρι πότε θα συνεχιστεί η κατάληψη, μάλιστα στα δελτία άκουσα, ότι επενέβη κάποιος εισαγγελέας και κήρυξε τις καταλήψεις …παράνομες. Ναι, από αυτούς τους εισαγγελείς, που δεν προκαλούνται καθόλου από τα σκάνδαλα, από τις ρεμούλες και τις κλεψιές των ενηλίκων, αλλά ευαισθητοποιούνται άμεσα από το ΧΑΟΣ που επικρατεί στα σχολεία. Και συνεχίζω…
Δεν ξέρω μέχρι πότε θα συνεχιστεί η κατάληψη.
Δεν ξέρω ακόμη αν είναι ο καλύτερος τρόπος, ή αν είναι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης των παιδιών.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αμφέβαλλα, έστω και για λίγο, για το δίκιο, τα προβλήματα και τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας. Αυτό που επίσης ξέρω είναι ότι τα χρήματα του φετινού προϋπολογισμού για ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ δεν ξεπερνούν τα 18 δις, ενώ η στήριξη της κυβέρνησης με τα ΔΙΚΑ μας λεφτά στους «νόμιμους τοκογλύφους» των τραπεζών είναι 28 δις.
Αλήθεια, ποιος ανησυχεί για αυτά τα μαθήματα που δίνουμε στα παιδιά μας;
Ας είμαστε λοιπόν «ανοιχτοί» απέναντί τους. Ας τα ακούσουμε, κι ας τα πιστέψουμε. Άλλωστε είναι ακόμη παιδιά, δεν μπορεί να έμαθαν το μάθημά τους –ακόμη- από εμάς τους … μεγάλους.
Θ.Π.
Όλες οι απορίες και οι ανησυχίες μου λύθηκαν, μετά από συνάντηση, που είχε ο σύλλογος γονέων με καθηγητές και το 15μελές συμβούλιο των μαθητών.
Σαν γονέας λοιπόν μαθητή της Β΄ Γυμνασίου, βρέθηκα σε αυτή τη συγκέντρωση, χωρίς να γνωρίζω περισσότερα, πέρα από μία λίστα προβλημάτων-αιτημάτων, που εξέδωσαν οι μαθητές. Είχα ξαφνιαστεί όταν τη διάβασα και πριν ένα χρόνο (όπως είπα και παραπάνω οι διαφορές ήταν μηδαμινές), γιατί υπήρξα και ‘γω μαθητής σε αυτό το σχολεία και οι ομοιότητες μου φάνηκαν «σατανικές», δύο δεκαετίες μετά.
Ο Δ/ντής του Λυκείου(!) ανέλαβε να μας κατατοπίσει σχετικά με το ΑΤΟΠΟ των αιτημάτων των μαθητών. Μας παρουσίασε τον αρμόδιο αντιδήμαρχο, ο οποίος είχε ήδη παραγγείλει –μέσα Οκτωβρίου- νέα σώματα για να αντικατασταθούν τα παλιά, τα οποία εμφάνιζαν διαρροές. Μας διαβεβαίωσε ότι το Γυμνάσιο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα εργαστήρια (Φυσικής, Χημείας, Βιολογίας) του Λυκείου, εφόσον δεν υπήρχε οργανωμένο εργαστήριο για το Γυμνάσιο, αλλά «δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει το ίδιο εργαστήριο –αξίας πολλών εκατομμυρίων- και το Γυμνάσιο» και μέχρι εδώ καλά, αλλά η εμφάνιση της καθηγήτριας και η κατηγορηματική διάψευση των όσων μας είπε προηγουμένως (ο Λυκειάρχης) και η διαβεβαίωσή της προς τους γονείς ότι: «είναι αδύνατον να γίνει εργαστηριακό μάθημα στις υπάρχουσες αίθουσες» δημιούργησε, τουλάχιστον σε μένα, αρκετές αμφιβολίες και επιφυλάξεις για τη στάση των καθηγητών.
Εν’ τέλει και με την αποχώρησή του ο Δ/ντής του Λυκείου μας είπε, με ύφος κατηγορηματικό ότι: «Σε γνωστικό αντικείμενο δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα στη λειτουργία του Γυμνασίου» Κοιτάζοντας τα αιτήματα των μαθητών διαπίστωσα ότι, ένα από αυτά ήταν η ανύπαρκτη αίθουσα γυμναστικής και η αίθουσα εκδηλώσεων … στα μαύρα της τα χάλια. Δηλαδή –συμπέρανα- η γυμναστική δεν είναι γνωστικό αντικείμενο, και προφανώς για τον Λυκειάρχη η ανυπαρξία αίθουσας, δεν αποτελεί καν πρόβλημα για τη λειτουργία του σχολείου. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάποια αντίδραση από τον παρευρισκόμενο αναπληρωτή Γυμνασιάρχη, του οποίου η ειδικότητα είναι «εκτός γνωστικού αντικειμένου», δηλαδή είναι γυμναστής, αλλά … τίποτα.
Μετά από ένα «χαώδες κενό», κατά το οποίο, οι διάφορες Κυρίες (κατεξοχήν) εξέφρασαν την αγωνιώδη ανησυχία τους για το χάσιμο των διδακτικών ωρών από τα βλαστάρια τους, που πέρα από έναν μικρό πονοκέφαλο, κόντεψε να μου φέρει και … δάκρυα συγκίνησης, μπήκε στη αίθουσα το δεκαπενταμελές συμβούλιο των μαθητών.
Παραταγμένα στον τοίχο τα παιδιά, σαν σε εκτελεστικό απόσπασμα, δέχθηκαν την πρώτη βολή από τον αναπληρωτή γυμνασιάρχη τους: «Για πείτε μας τώρα τι ΠΡΕΜΟΥΡΑ σας έπιασε να κάνετε την κατάληψη;» Ένοιωσα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι, αλλά συγκρατήθηκα, πράγμα που δεν έκανε άλλη γονιός, η οποία σχεδόν επιτέθηκε στον Γυμνασιάρχη, και στην οποία έδωσα απόλυτο δίκιο. Ακου εκεί «πρεμούρα». Λες και οι καθηγητές και οι μαθητές δεν έχουν τον ίδιο σκοπό σε αυτό το απαράδεκτο σχολικό συγκρότημα. Λες και τα προβλήματα στη διδασκαλία, -σε γνωστικά ή μη αντικείμενα- δεν δυσχεραίνουν εξίσου, τόσο τη διδασκαλία, όσο και τη μάθηση.
Τα παιδιά, για όσο πρόλαβαν να μιλήσουν, ανταποκρίθηκαν ΑΨΟΓΑ στο «ρόλο» τους και στοιχειοθέτησαν ολοκληρωμένα τα επιχειρήματά τους. Αντιμετώπισαν με θάρρος και τόλμη τα άγρια βλέμματα καθηγητών και –δυστυχώς- πολλών γονέων. Αντιπαρήλθαν στις κοινότυπες προτροπές και στα καλέσματα των συνομιλητών τους με θαυμαστή ψυχραιμία και πάντα με γεγονότα και στοιχεία. Με εξέπληξαν ευχάριστα για παιδιά γυμνασίου, ίσως πάλι σε αυτό να με οδήγησε η ιλαροτραγική πρότερη κατάσταση.
«Μπορεί να λένε ότι τα υπόστεγα, που είναι μέσα στη σκόνη και στα σπασμένα τζάμια, δεν είναι αίθουσα γυμναστικής, αλλά τότε γιατί κάνουμε εκεί γυμναστική;», «Ανησυχούν για τις διδακτικές ώρες που χάνουμε, αλλά δεν ανησυχούσαν όταν χάναμε ώρες από έλλειψη καθηγητών, ή όταν χανόταν πολλές ώρες από έλλειψη φιλολόγου, αλλά η φιλόλογος γυμνασιάρχης, δεν έκανε ούτε μία ώρα μάθημα»,
«Υπάρχει μία τρύπα μεταξύ των ορόφων ….», «Καθηγητής μας αποκάλεσε ΖΩΑ», «Καθηγητής χτύπησε μαθητή», «Οι τουαλέτες είναι σε άσχημη και επικίνδυνη κατάσταση με τρεις μόνιμες καθαρίστριες στο σχολείο μας»
Αυτά, και πολλά άλλα πρόλαβαν να πούν τα παιδιά. Μας περιέγραψαν μια εικόνα που την είχα ζήσει και ‘γω, σαν μαθητής στο ίδιο σχολείο. Ίδια και απαράλλαχτη. Πολλοί άλλωστε από τους καθηγητές ήταν και καθηγητές μου. Τι μπορούσα να πώ; Ότι δεν τους πιστεύω;
Και αντί να ζητήσουμε το λόγο από τους καθηγητές και από τον γυμνασιάρχη, σαν γονείς, άρχισαν τα .. όργανα: «Λέτε ψέματα», «Τα αιτήματά σας είναι αστεία» ακούστηκε να λέει η «κυρά κατίνα», που ήταν μάλιστα και στο συμβούλιο του συλλόγου. Ο άλλος πάλι, ζήτησε από τα παιδιά το λόγο, γιατί δεν ενημερώθηκε εγκαίρως για την κατάληψη, και στην οργισμένη ερώτησή μου, για το ποιος ήταν αυτός που έπρεπε οπωσδήποτε να ειδοποιήσουν, μου απάντησε με ύφος χιλίων καραμανλήδων, ότι ήταν ο ταμίας του συλλόγου… Η αλήθεια είναι ότι θέλουμε και τα παθαίνουμε. Όταν στις εκλογές του συλλόγου συμμετέχουν ελάχιστοι γονείς (ούτε και γω είχα πάει, και το χρεώνομαι αυτό) είναι φυσικό επακόλουθο να επικρατήσουν οι σκερβελέδες και οι όψιμοι διασώστες του εκπαιδευτικού συστήματος, οι ανεγκέφαλοι και οι «κατίνες», που βρίσκουν ευκαιρία για έξοδο και κουβεντούλα.
Μετά από τον πρωθυπουργό που εκλέγεται -στη δημοκρατία μας- και αποκτά άνετη πλειοψηφία βο(υ)λευτών με το 41 με 42% των ψήφων, τους δημάρχους που εκλέγονται με το 42%, έχουμε και τους συλλόγους γονέων που πρωτοπορούν και αποκτούν «εξουσίες ταμία» με 10 άντε 20% των γονέων. Εξαίρεση απετέλεσε η πρόεδρος του συλλόγου, με τις φιλότιμες προσπάθειές της να κατευνάσει τα πνεύματα, και να φέρει σε πέρας μια συζήτηση και μια συνάντηση, που εκ προοιμίου ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία.
Φεύγοντας απογοητευμένος από όλη αυτή την κατάσταση έμαθα ότι ο εκλαμπρότατος ταμίας του συλλόγου (μας) απεκάλεσε τα παιδιά (μας) «ψεύτες» ή «αλήτες». Μάλιστα! Και μπράβο μας! Σταθήκαμε στα παιδιά μας σαν … αυστηροί γονείς, που θέλουν το καλό γι’ αυτά, αλλά χωρίς αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μας «τάπωσαν» (και το χάρηκα) στην κυριολεξία και μάλιστα μην έχοντας το όπλο που διαθέταμε εμείς: Το ότι βρεθήκαμε στη θέση τους και γνωρίζουμε πως νοιώθουν.
Ή μήπως δεν γνωρίζουμε;
Μήπως το ξεχάσαμε;
Μήπως η ιδιότητα του γονέα μας έφερε -χωρίς να το καταλάβουμε- στο απέναντι μετερίζι, στο απέναντι ταμπούρι, με τα παιδιά μας;
Μήπως ο αγώνας για να διεκδικεί κάποιος τα δικαιώματά του, ο αγώνας για να βελτιώσει τις συνθήκες που ζει και μορφώνεται δεν είναι κι αυτός ένα μάθημα; Ένα μάθημα ζωής;
Δεν ξέρω μέχρι πότε θα συνεχιστεί η κατάληψη, μάλιστα στα δελτία άκουσα, ότι επενέβη κάποιος εισαγγελέας και κήρυξε τις καταλήψεις …παράνομες. Ναι, από αυτούς τους εισαγγελείς, που δεν προκαλούνται καθόλου από τα σκάνδαλα, από τις ρεμούλες και τις κλεψιές των ενηλίκων, αλλά ευαισθητοποιούνται άμεσα από το ΧΑΟΣ που επικρατεί στα σχολεία. Και συνεχίζω…
Δεν ξέρω μέχρι πότε θα συνεχιστεί η κατάληψη.
Δεν ξέρω ακόμη αν είναι ο καλύτερος τρόπος, ή αν είναι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης των παιδιών.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αμφέβαλλα, έστω και για λίγο, για το δίκιο, τα προβλήματα και τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας. Αυτό που επίσης ξέρω είναι ότι τα χρήματα του φετινού προϋπολογισμού για ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ δεν ξεπερνούν τα 18 δις, ενώ η στήριξη της κυβέρνησης με τα ΔΙΚΑ μας λεφτά στους «νόμιμους τοκογλύφους» των τραπεζών είναι 28 δις.
Αλήθεια, ποιος ανησυχεί για αυτά τα μαθήματα που δίνουμε στα παιδιά μας;
Ας είμαστε λοιπόν «ανοιχτοί» απέναντί τους. Ας τα ακούσουμε, κι ας τα πιστέψουμε. Άλλωστε είναι ακόμη παιδιά, δεν μπορεί να έμαθαν το μάθημά τους –ακόμη- από εμάς τους … μεγάλους.
Θ.Π.
Τα παιδιά του Γυμνασίου Σερβίων μας έστειλαν φωτογραφίες στις οποίες αποτυπώνεται η άθλια και "τραγική" κατάσταση του σχολείου τους. Δείτε τις εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου