γιατί πέρα από τους ηλίθιους υπάρχουν και οι ΠΟΙΗΤΕΣ
"Δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί...". Στον
στίχο του Σολωμού καταφεύγει ο Θοδωρής Γκόνης θέλοντας να επισημάνει,
όχι τόσο την επιλογή του να εντάξει στο φετινό Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου
ένα μπουκέτο "7+2" ποιητών, όσο για να υπενθυμίσει το πολύτιμο
οπλοστάσιο που διαθέτει απλόχερα η ποίηση για τις μάχες των ημερών, αυτή
τη δύσκολη, αδυσώπητη εποχή που διανύουμε. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή
που ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου, το
2009, θέλησε αυτό το φεστιβάλ "να παράγει και δικά του πράγματα, όχι
απλώς να φιλοξενεί και να υποδέχεται παραστάσεις, όσο σημαντικές κι αν
είναι αυτές. Να έχει δηλαδή το δικό του βλέμμα, το δικό του χρώμα, τη
δική του αναπνοή, τη δική του γεωγραφία, που είναι οι Φίλιπποι, η
Καβάλα, η Θάσος, η Βόρεια Ελλάδα, η Ελλάδα κι όλος ο κόσμος. Γιατί η
φιλοδοξία μας είναι το τοπικό που είναι και παγκόσμιο".
Μ' αυτές τις σκέψεις αποφάσισε τότε να εγκιβωτίσει
κάθε φορά στις παραστάσεις της διοργάνωσης, έναν αυτόφωτο πυρήνα
δημιουργίας. Κι αν το 2009 το βλέμμα επικεντρώθηκε στην πόλη της
Καβάλας, τα καπνεργοστάσια, τα καπνομάγαζα, τους καπνεργάτες, την αστική
πτυχή και την ιστορία της, το 2010 στον Γιώργο Χειμωνά και πέρσι στον
Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, φέτος η προσοχή εδράζεται στην ποίηση, μέσα από
7+2 εμβληματικές φωνές της. "Φέτος διαλέξαμε να είναι η ποίηση παρηγοριά
και συντροφιά μας, γιατί στη μεγάλη δυσκολία το χέρι του κανείς το
χτυπάει στην πόρτα του πιο σίγουρου φίλου του. Και δεν υπάρχει για μας
πιο σίγουρος, καθαρός και αληθινός φίλος και σύντροφος από την ποίηση"
εξηγεί ο συνομιλητής μας.
Εφτά + δύο προσωπογραφίες συνθέτουν το εγχείρημα με τον εύγλωττο τίτλο "7+2". Μίλτος
Σαχτούρης, Νίκος Καρούζος, Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου, Μανόλης
Αναγνωστάκης, Μάτση Χατζηλαζάρου, Γιάννης Βαρβέρης, Αργύρης Χιόνης, +2:
Γιάννης Κωνσταντινίδης – Γ.Ξ. Στογιαννίδης.
Ωστόσο όσοι βρεθούν αύριο και την Τρίτη στο Κάστρο
της Καβάλας δεν θα παρακολουθήσουν συνηθισμένες ποιητικές βραδιές με
απαγγελίες, μακρόσυρτες ομιλίες, άντε και λίγη μουσική. "Δώσαμε το
'θέμα' μας σε συγγραφείς, ηθοποιούς, ποιητές, σκηνοθέτες, μουσικούς,
κινηματογραφιστές. Ο καθένας, έχει αναλάβει και μια προσωπογραφία" λέει ο
Θοδωρής Γκόνης. Έτσι η δραματική σχολή του ΚΘΒΕ ανέλαβε το πορτρέτο του
Αλέξη Ασλάνογλου, ο Βασίλης Παπαβασιλείου του Νίκου Καρούζου, η Όλια
Λαζαρίδου και οι Lost Bodies του Μίλτου Σαχτούρη, ο Μισέλ Φάις του
Μανόλη Αναγνωστάκη, η Δήμητρα Κονδυλάκη της Μάτσης Χατζηλαζάρου, ο
Μιχάλης Βιρβιδάκης και ο Σταύρος Ψυλλάκης του Αργύρη Χιόνη, η Γεωργία
Τριανταφυλλίδου του Γιάννη Βαρβέρη, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης των Ιωάννη
Κωνσταντινίδη και Γ.Ξ. Στογιαννίδη. Και μαζί τους ο ποιητής Κώστας
Καναβούρης θα εισαγάγει σε μια σύντομη ομιλία του, ιχνογραφώντας το
αποτύπωμα που άφησε το έργο του κάθε ποιητή.
Μέγας πλούτος συμπυκνωμένος σε δυο μόνο βραδιές.
Σημαίνουσες φωνές της ελληνικής ποίησης, πάλλουσα ποίηση φωτισμένη από
γνωστούς καλλιτέχνες. Κι όμως, σπεύδει ο Θοδωρής Γκόνης, "οι παραγωγές
είναι πολύ 'φτωχές', 'αρχοντικές' όχι μόνο λόγο εποχής, αλλά και λόγω
του θέματος, της φύσης τους, της 'απαίτησης' των ιδίων των ποιητών. Ως
'φτωχό' φεστιβάλ διαλέξαμε τους 'φτωχούς' ποιητές γιατί μόνο ένας φτωχός
μπορεί να σε συντρέξει γενναιόδωρα τις ώρες τις δυσκολίας σου. Αυτή
είναι η ιστορία της πατρίδας μας εξάλλου 'δεν είναι εύκολες οι θύρες
όταν η χρεία τες κουρταλεί'. Οι ίδιοι άλλωστε οι ποιητές 'μας ζήτησαν'
αυτές οι παραγωγές να είναι πολύ φτωχές, για να μην έχουμε καν τα μέσα
να ψευτίσουμε. Κι αυτή είναι η μεγάλη μας αγωνία. Μακάρι να τα
καταφέρουμε. Αλλά και οι άνθρωποι που διαλέξαμε να παραγγείλουμε τα 7+2
πορτραίτα των ποιητών θέλαμε να είναι άνθρωποι που έρχονται από ένα
χωματένιο δρόμο".
Στην προκειμένη περίπτωση στη λέξη φτώχεια δεν
εμφυλοχωρεί η ένδεια. Όλο το Φεστιβάλ Φιλίππων Θάσου, που ξεκίνησε στις 7
Ιουλίου και θα διαρκέσει ώς τις 13 Αυγούστου, κοστίζει 100.000 ευρώ και
το "7+2" άλλες 29.000 ευρώ. Όμως στην πραγματικότητα το "7+2"
χρηματοδοτείται από τις εισπράξεις των υπόλοιπων παραγωγών του Φεστιβάλ.
Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για την ουσία, ο Θοδωρής Γκόνης παραπέμπει
κατευθείαν σ' αυτή. "Όλοι αυτοί οι αριθμοί δεν είναι παρά ένα ευρώ. Το
φεστιβάλ στοιχίζει όσο το πρωινό κουλούρι, που όμως αυτό σε στερεώνει
όλη την ημέρα. Κι επειδή είναι και δημόσιο χρήμα, αυτό σε στερεώνει δυο
φορές, γι' αυτό πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός τουλάχιστον 102
φορές".
Η έννοια του τοπικού που γίνεται παγκόσμιο διαπερνά τη ραχοκοκαλιά
του εγχειρήματος του Θοδωρή Γκόνη. Πώς όμως προσπερνάει κανείς τους
σκοπέλους σε μια Ελλάδα που ο τοπικισμός είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος
να καταπιεί δημιουργία και δημιουργούς; Είναι ένας δήμαρχος που
ξεχωρίζει. Στην προκειμένη περίπτωση ακούει στο όνομα Κωστής Σιμητσής,
δήμαρχος Καβάλας. Είναι όμως πάνω απ' όλα οι άνθρωποι του τόπου, τα νέα
παιδιά του, συμμέτοχοι και "συνένοχοι" σε μια διαρκή άσκηση υπέρβασης.
"Υπάρχουν τουλάχιστον 100 εθελοντές στο Φεστιβάλ από την πόλη της
Καβάλας κι αυτό είναι το χαμόγελο και η δροσιά του φετινού φεστιβάλ.
Είμαστε ευγνώμονες απέναντι σ' αυτά τα παιδιά" λέει ο διευθυντής του
Φεστιβάλ και καμαρώνει. Είναι και τα έσοδα από την άλλη, μέρος των
οποίων φέτος θα διατεθούν στην Κιβωτό του ΚΕΘΕΑ. Είναι κάτι τέτοιες
μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.
Κάπως έτσι σήμερα στη χειμαζόμενη Ελλάδα στήνονται
7+2 πορτραίτα ποιητών. Και μη νομίζετε ότι είναι τυχαίος ο αριθμός. Ο
Θοδωρής Γκόνης εξηγεί. "Εφτά γιατί η Ποίηση είναι ένα από τα θαύματα του
κόσμου και + δύο γιατί είναι η παντοτινή μας συντροφιά - παρηγοριά.
Θέλουμε να ακουστούν τα ονόματα των ποιητών σαν πυροβολισμός. Σαν
ξόρκι".
Της ΠΟΛΥΣ ΚΡΗΜΝΙΩΤΗ από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου