χρόνια τώρα τα λες και συ ρε Στάθη ...

Μετά τα Μηδικά, όταν το προγονικό απέκτησε αυτοπεποίθηση και οι Ελληνες ανήγαγαν την ελευθερία τους (δηλαδή τη συμμετοχή τους στο αυτεξούσιο των πόλεων) σε τρόπο ζωής, συνήθιζαν να λένε ότι «όταν υβρίζεται η Ελλάδα, ουδείς Ελληνας αδρανής». Ετσι έλεγε το προγονικό, αλλά τα αντίθετα έπραττε -λόγω του διαρκούς ταξικού πολέμου. Κι έτσι, αφήνοντας κάθε μέτρο στην άκρη και κρατώντας τη φιλοσοφημένη στάση μόνον για τα συμπόσια, δημοκρατίες κι ολιγαρχίες επέπιπταν το ίδιο ιμπεριαλιστικές στις ασθενέστερες (επίσης δημοκρατίες ή ολιγαρχίες), αλλάζοντας συμμαχίες με ρυθμούς χαλιφάτου, ενώ στο εσωτερικό των πόλεων οι πλούσιοι πλούτιζαν διαρκώς και οι φτωχοί φτώχαιναν μονίμως.

Κι ούτω πώς αλληλοϋβριζόμενοι οι Ελληνες υπέκυψαν το πρώτον στους Μακεδόνες, ενώ στη συνέχεια ο κόσμος που δημιούργησε ο Αλέξανδρος υπέκυψε μέρος κατά μέρος στους «πανταχού νικήσαντες», διαπράττοντας μάλιστα το κάθε μέρος την εσχάτη των ύβρεων, να συμμαχεί δηλαδή με τους Ρωμαίους εναντίον των άλλων, εξασφαλίζοντας έτσι και τη δική του σειρά στη ματωμένη ή αναίμακτη υποταγή. Δορυάλωτη η Ελλάδα επέζησε αλλοιώς, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

...................................

Ομως, όπως το προγονικό έτσι κι εμείς σήμερα, αν και η Ελλάδα υβρίζεται αδρανούμε. Λόγω ακριβώς του ίδιου ταξικού πολέμου, αλλά κι εξ ενός στίγματος της ιστορίας (όταν η τελευταία γίνεται φορτίο και όχι προίκα) που μας κατατρύχει εκ γενετής.

Ατομιστές οι Ελληνες σαν Αθηναίοι γαιοκτήμονες, δόλιοι σαν Θηβαίοι μηδίσαντες, καιροσκόποι σαν Μακεδόνες ευγενείς οπλαρχηγοί, άρπαγες σαν Κορίνθιοι τελώνες, μαχαιροβγάλτες σαν Αιτωλοί της Συμπολιτείας, πειρατές κατά τον Ροδίων νόμο ναυτικό και

συχνά γραικύλοι να σέρνονται σε Ρώμη - Βρυξέλλες και Νέα Υόρκη όχι μόνον να αλληλοϋβρίζονται

αλλά και να προσκυνούν το πλαίσιο που τους κάνει τέτοιους. Διότι σήμερα πόλη είναι το εθνικό πλαίσιο μέσα στο οποίον ασκείται η αστική εξουσία.

Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στον παρονομαστή «του διαίρει και βασίλευε» γίνονται οι τάξεις η μία προς την άλλη, άνθρωπος προς άνθρωπον λύκος. Μέρος κατά μέρος, συμμαχώντας με τους δυνάστες τους κι ελπίζοντας πως έτσι θα φαγωθούν τελευταίοι, υποτάσσονται οι άνθρωποι ως πρόσωπα και ως τάξεις στους πανταχού νικώντες, Τράπεζες και Τοκογλύφους, Πολεμοκάπηλους κι Αεριτζήδες.

Σ ήμερα, βεβαίως η Ελλάδα υβρίζεται ιδιαιτέρως, τη βρίζει για διεφθαρμένη ο ίδιος ο πρωθυπουργός της και οι Ελληνες κατά τα πάτρια ήθη αδρανούν. Αν όχι όλοι, πολλοί.

Αλλά, τι είναι Ελληνας σήμερα; Ισως να 'ναι αυτό που έλεγε ο Καρούζος: «Να λες Ελληνας και να νοιώθεις άλλην ομορφιά, να μη νοιώθεις ελληνικότητα».

Ή όπως το έλεγε ο Χατζιδάκις: «τι αξία έχει η ελληνικότητα αν δεν σημαίνει τίποτα για την ανθρωπότητα;».

Ή καθώς το εννοούσε ο Καβάφης γράφοντας «ελληνικός, ουδέν τιμιώτερο», όπως ο Γκορ Βιντάλ δηλαδή ή ο Σαιν Κρουά, η Γιουρσενάρ, ο Παπαδιαμάντης ή ο Πικάσο.

Ή όπως το έλεγε ο Βελουχιώτης, όσον είχε ακόμα κεφάλι και μίλαγε, λέγοντας: «ο λαός έχει πεζούλα, έχει πατρίδα, τα λεφτά δεν έχουν».

Οντως! Και τώρα στην τρέχουσα κρίση αρκετοί πλούσιοι Ελληνες έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό -χωρίς ουδείς να τους εξορίσει να πάνε να ζήσουν μαζί τους.

Αλλά ποιος να τους εξορίσει; Οι ίδιοι τον εαυτόν τους; Οι ίδιοι που ληστεύουν τον λαό με την έγκριση του λαού; Διότι, είπαμε, ο λαός ζώον οκνό, βραδυκίνητο -όταν όμως ξυπνάει γυρνάει ανάποδα ο ντουνιάς- αλλά του αρέσει ο ύπνος. Κυρίως μπροστά στην τηλεόραση.

Κι έτσι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος ή όπως το διευκρίνισε για τα καλά ο Μαρξ, λύκος ο άνθρωπος που εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο.

***

Κ αι τώρα που η χώρα υβρίζεται -από την τρόικα, κι όποιον άλλον βλέπει φως κι ανεβαίνει να αρπάξει ό,τι απόμεινε, ασημικό, εικονοστάσι, κεντητό τραπεζομάντηλο, τη φωτογραφία του παππού απ' το Ρούπελ, δεν μας απομένουν παρά οι Λακεδαιμόνιοι, ήγουν ο καθείς εφ' ω ετάχθη.

Ομως όχι κατά μόνας κι αριστοκρατικά, αδέλφια, αλλά πίσω απ' τις ασπίδες φυλάγοντας ο ένας το αριστερό του άλλου -εκείνο το αριστερό της καρδιάς- της αριστεράς.

Μιας νέας Αριστεράς, δεν ξέρω αν θα 'ναι απ' το ΚΚΕ ή τον Συνασπισμό ή απ' όπου αλλού, αλλά να είναι (ευκτική) μια Αριστερά του λαού και του καλού.

Μια Αριστερά που αίφνης θα έφτιαχνε μια Λαϊκή Τράπεζα βοηθώντας κι ανακουφίζοντας την κοινωνία.

Που θα άνοιγε συνεταιριστικά μπακάλικα στις γειτονιές. Που θα οργάνωνε λαϊκές γιορτές τα Σάββατα, να γνωρίζονται οι άνθρωποι μεταξύ τους και να παρουσιάζουν οι νέοι τα ταλέντα τους. Μια Αριστερά

που θα αγαπά όσους δεν την καταλαβαίνουν και θα την εμπιστεύονται οι τίμιοι και οι άξιοι. Μια πρόμαχη Αριστερά ενάντια σε κάθε παθογένεια, αυστηρή μόνον με τον εαυτόν της, θανατηφόρα για τις συντεχνίες, το πελατειακό κράτος, τη Διαφθορά και τη Διαπλοκή. Μια λαϊκή, ευρύχωρη, καλόκαρδη κι αρματωμένη Αριστερά, εγγράμματη.

Νομίζω ότι έρχεται πάλι η ώρα. Στην Ελλάδα και τον κόσμο. Ο ταξικός πόλεμος είχε αρχαία ιστορία -κάθε φορά που τον κέρδιζε η Αριστερά κι έκανε ένα βήμα μπροστά ο λαός, έκανε ένα τεράστιο άλμα η ανθρωπότης...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.Χ.2010 stathis@enet.gr από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (16/10/2010)