Τελικά τι είναι η Υγεία;
Ενα υπουργείο; Μια αρχαία θεά; Η έλλειψη αρρώστιας; Ενα δημόσιο αγαθό; Ενας νόμος του κράτους που επιβάλλει σε όλους να είμαστε με το ζόρι υγιείς, ποινικοποιώντας την αρρώστια μας και την κάνει έσοδα του κράτους; Σκόρπιες σκέψεις, με αφορμή την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς χώρους. Εχοντας μια μεγάλη θητεία τόσο στον καπνό όσο και στο ποτό, έχω πλήρη επίγνωση των κινδύνων. Διαβάζω συστηματικά τα πάντα που αφορούν αυτές μου τις κακές έξεις και μπορώ να παραδεχτώ ανοιχτά και ξάστερα πως είμαι εξαρτημένος. Πάγια προϋπόθεση για κάθε απεξάρτηση είναι η προσωπική απόφαση του εξαρτημένου ανθρώπου. Αυτό είναι η κινητήρια δύναμη που θα τον οδηγήσει να αλλάξει ζωή. Αν δεν υπάρχει αυτό το ωστικό κύμα από τα μέσα, τα πάντα είναι μάταια.
Διαβάζοντας στην «Ε» (31.8.10) τη συνέντευξη της υπουργού Υγείας κ. Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου για την «ολική απαγόρευση του καπνίσματος ως την πιο αποτελεσματική λύση», κατάλαβα πως είναι άσχετη με το αντικείμενο της εργασίας της και μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία. Η απαγόρευση ποτέ και πουθενά δεν είναι θεραπεία. Και τα ναρκωτικά απαγορεύονται αλλά δεν παύουν να είναι μάστιγα και παράλληλα πλουτοπαραγωγική πηγή για τους εμπόρους. Οι χώρες που αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν σοβαρά αυτή την κοινωνική πληγή αποποινικοποίησαν τον χρήστη και τον χαρακτήρισαν ασθενή, προσφέροντάς του την κατάλληλη θεραπεία.
Θα έλεγα το ίδιο και για τον καπνιστή και για τον αλκοολικό. Τι θεραπεία προσφέρεται; Αν πάρει κανείς υπόψη του το τι γίνεται σήμερα στα δημόσια νοσοκομεία, οι θεραπείες αυτού του είδους μοιάζουν περιττή πολυτέλεια. Υπάρχουν χρήματα για εκστρατείες ενημέρωσης; Υπάρχουν προγράμματα για τα σχολεία; Γιατί το πρόβλημα δεν είναι οι ήδη εξαρτημένοι. Αυτοί, αν θέλουν, θα σωθούν μόνοι τους. Το ζήτημα είναι να μην παράξουμε νέους εξαρτημένους. Και γι' αυτό δεν μας λέει τίποτα η κ. υπουργός. Τότε, τι σημαίνει αυτό το μέτρο; Κατά την άποψή μου, ένα ακόμα πλήγμα για τη μεσαία τάξη. Το υπουργείο Υγείας καλλιεργεί τον ιό του λουκέτου. Τι γίνεται όμως με τα δικαιώματα του μη καπνιστή που δεν έχει διάθεση να γίνει παθητικός καπνιστής; Εγώ σέβομαι απόλυτα αυτό το δικαίωμα. Αλλά τόσα ακούμε για την αυτορύθμιση της αγοράς. Δεν θα μπορούσαν οι καταστηματάρχες να λύσουν το πρόβλημα μόνοι τους και να προσαρμοστούν ανάλογα με την πελατεία τους; Γιατί χρειάζονται νονό; Και τι θα γίνει αν δημιουργηθεί ένα κίνημα μαζικής ανυπακοής; Θα ξανανοίξουμε τη Μακρόνησο και τη Γυάρο;
Το πρόβλημα για μένα δεν είναι κάπνισμα ή μη κάπνισμα. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει ό,τι θέλει, με την προϋπόθεση να μην ενοχλεί τον διπλανό του. Και ο μη καπνιστής πρέπει να προστατευτεί. Και αυτό μπορεί να γίνει εκεί, που αναγκαστικά βρισκόμαστε με τους άλλους (τράπεζες, νοσοκομεία, σούπερ μάρκετ κ.λπ.). Αλλά αυτό δεν μπορείς να το επιβάλεις σε χώρους που είναι δικιά σου επιλογή, που επιπλέον τους νοικιάζεις. Γιατί όταν πάμε σε κάποια ταβέρνα, εκμισθώνουμε το τραπέζι μας. Αρα είναι δικό μας για όσο χρόνο το χρειαζόμαστε. Τελικά, είναι ένας ιδιωτικός χώρος. Ποιος έδωσε το δικαίωμα στο κράτος να μπαίνει μέσα στην κρεβατοκάμαρά μας;
Δεν είναι τυχαίο πως η ολική απαγόρευση του καπνίσματος είναι μέτρο που πρωτοεφάρμοσαν οι ναζί. Στο πλαίσιο της «καθαρής φυλής» και του «υγειινισμού» για τη δημιουργία της ανώτερης φυλής. Βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι η επινόηση μιας κατώτερης φυλής. Εβραίοι, Σλάβοι, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι κ.λπ.
Η εξουσία πάντα λειτουργεί για τον εαυτό της. Είναι μια μίμηση Θεού, που απαιτεί από μας πλήρη υποταγή. Μόνο έτσι υπάρχει. Αυτό δεν είναι αρρώστια;
Οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί να συνυπάρχουν στο πλαίσιο που οι ίδιοι ορίζουν. Στο σημείο που κάποιος εξουσιάζει κάποιον άλλο, τότε ο εξουσιαζόμενος χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του. Αρα η ζωή του δεν έχει καμιά αξία. Ποιος θα μας προστατέψει από την αρρώστια της εξουσίας;
Δημοσιεύθηκε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (04/09/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου