στου δογματικού την "ιερή" πόρτα ...

Η αλήθεια είναι ότι, δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία σχολιασμού ενός περιστατικού, που μας θλίβει όλους (και αυτούς που «πιστεύουν», αλλά και όσους έχουν κριτική στάση απέναντι στην εκκλησία).

«Στου κουφού τη πόρτα, όσο θέλεις βρόντα» λέει ο λαός μας και σοφά. Παραφράζοντάς το λοιπόν: στου δογματικού την πόρτα …

Το ιστορικό (για όσους δεν κατάλαβαν ή δεν το γνωρίζουν) λοιπόν έχει ως εξής: Πριν από περίπου έξη μήνες, σε τροχαίο δυστύχημα, που έγινε στη Λήμνο, έχασε τη ζωή του ένα νεαρό παιδί από την Ελάτη, που υπηρετούσε σαν επαγγελματίας οπλίτης στο νησί. Μεγάλο το σοκ και για τη μικρή κοινωνία του χωριού, αλλά ακόμη μεγαλύτερο για την οικογένειά του. Νωπή είναι ακόμη η μνήμη και σε μας τους Σερβιώτες με το τροχαίο δυστύχημα, που κόστισε τη ζωή σε τρία μικρά παιδιά από την περιοχή μας.

Προχθές λοιπόν, η μητέρα του παιδιού από την Ελάτη, έβαλε τέρμα στη ζωή της, πέφτοντας από τη γέφυρα του Ρυμνίου στον Αλιάκμονα.

Όσοι έχουμε παιδιά, σίγουρα μπορούμε (όσο αυτό γίνεται) να αναλογιστούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Είπαν ότι είχε κατάθλιψη … ε και; πού είναι το αφύσικο, πού είναι το μεμπτό (ίσως;), ποιος δεν θα είχε, απλά η άτυχη μητέρα δεν μπόρεσε να το αντέξει. Δεν έχουν όλοι το κουράγιο και τη δύναμη να ανταπεξέλθουν σε τόσο «ακραίες» καταστάσεις και συμβάντα.

Σα να μην έλειπε λοιπόν όλο αυτό, ήρθε και ο «σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης», που με απόφασή-εντολή του απαγόρευσε (!!!) τη θρησκευτική ταφή της γυναίκας, καταφέροντας έτσι άλλο ένα πλήγμα στην πολύπαθη οικογένεια.

Το περιστατικό το διάβασα προχθές στο ai-vreS και στην αναδημοσίευσή του στο ΠΡΕΖΑ ΤV και μου ήταν αδύνατο να συνειδητοποιήσω την … παραφροσύνη αυτής της απόφασης και περίμενα να «καλμάρει» η οργή μου για να σχολιάσω, πράγμα που δε νομίζω ότι συνέβη τελικά!.
Πώς είναι δυνατόν η εκκλησία που επικαλείται …τόνους αγάπης, ανθρωπισμού και συμπαράστασης να συμπεριφέρεται σα μισαλλόδοξος τιμωρός;

Ακόμη και στο θάνατο θα πρέπει οι ρασοφόροι «πατέρες» να έχουν το λόγο; Δεν τους φτάνει που μας κατατρέχουν με τα ..αγαπησιάρικα παραμυθάκια τους από τη στιγμή που γεννιόμαστε;

Ποιος τους δίνει αυτό το δικαίωμα;

Εμείς δεν πληρώνουμε τη μισθοδοσία τους; Σαν καλοί υπάλληλοι του κράτους θά’ πρεπε να εκτελούν τα καθήκοντά τους, χωρίς δικούς τους (!) κανόνες. Εάν θέλουν να έχουν δικούς τους νόμους, να ξεχωρίσουν το «μαγαζάκι» τους.

Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη αφορμή για να ειπωθούν αυτά τα πράγματα, αλλά θεωρώ ότι κάποιος θα πρέπει να τα πει κατάμουτρα, χωρίς να φοβάται την «ιερή» κατακραυγή, τόσο από τους ρασοφόρους υπαλλήλους, όσο και από το «θεοσεβούμενο» ποίμνιο (=πλήθος βοσκημάτων και ιδ. Προβάτων, κοπάδι).

Τελειώνοντας το σχόλιό μου θα’ θελα να στείλω ένα –ας μου επιτραπεί- προσωπικό μήνυμα προς την οικογένεια της γυναίκας αυτής: ΚΑΝΕΙΣ, ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ στον κόσμο δεν θα ήθελε να βρεθεί στη θέση σας, αλλά να είστε σίγουροι ότι όσοι μάθαν την ιστορία σας, σας συμπόνεσαν και έστω με τη σκέψη τους στείλαν τη συμπαράστασή τους και την αγάπη τους. Η αγάπη και η συμπαράσταση του κόσμου είναι αυτή, που θα σας δώσει το κουράγιο για να συνεχίσετε και να θυμάστε τα αγαπημένα σας πρόσωπα και όχι μερικά «κούφια» βιαστικά (και πληρωμένα) λόγια πάνω από ένα λάκκο που «καταπίνει» ένα κομμάτι της ζωής σας….

Σχετικό ρεπορτάζ και από το ΕΘΝΟΣ