Για το εργατικό ατύχημα που τον άφησε ανάπηρο
Η παραδοξότητα του κράτους και των νόμων του. Η αναλγησία των ανευθυνουπεύθυνων που δουλειά τους είναι η προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη.
Η "ελληνική μοίρα" αυτών που βρέθηκαν απέναντι σε μεγαλοεργολάβους και εταιρίες και το στρατό των δικηγόρων τους, που με την ανοχή του κράτους και της δικαιοσύνης καταπατούν δικαιώματα και ζωές απλών ανθρώπων.
Υπομονή Παύλο, είμαστε μαζί σου ... υπομονή και κουράγιο για τη συνέχιση του ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΓΩΝΑ σου.
Διαβάστε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της Ρόης Βασβατέκη από τον ΠΤΟΛΕΜΑΙΟ
Μια παράδοξη κατάσταση βιώνει εδώ και 11 χρόνια ο Παύλος Γκάρας από την Πτολεμαΐδα, ο οποίος αν και έχασε το δεξί του χέρι σε εργατικό και ενώ έχει κερδίσει όλα τα δικαστήρια, προσπαθεί ακόμη να πάρει τα χρήματα της αποζημίωσης, αλλά επί ματαίω.
Ο Παύλος Γκάρας, 53 ετών σήμερα, ο οποίος ζει σε μια εργατική κατοικία (οικισμό του ΟΕΚ έξω από την Πτολεμαΐδα) στα 42 του χρόνια ενώ εργαζόταν ως οικοδόμος στην κατασκευή του ΑΗΣ Μελίτης της Φλώρινας έχασε το δεξί του χέρι εν ώρα εργασίας. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στην εταιρεία «Οδών και Οδοστρωμάτων ΑΕ» στην οποία εργαζόταν παραπονιόταν συνέχεια για τα πλημμελή μέτρα ασφαλείας στην εργασία τους. Η ανάγκη για δουλειά όμως, τους ανάγκαζε να παραμένουν στην εταιρεία, όπως άλλωστε και τον κ. Γκάρα, μέχρι που μία μέρα του Οκτωβρίου του 1999 υπέστη ακρωτηριασμό του δεξιού χεριού του στο ύψος του καρπού «από λάθος χειρισμό του ανελκυστήρα που χρησιμοποιούσαμε για την κατασκευή του πύργου ψύξης του σταθμού».
Το ατύχημα σήμανε και το τέλος της δουλειάς σε κατασκευαστικές εργασίες αλλά και για κάθε άλλη εργασία και την έναρξη μια ατέρμονης ταλαιπωρίας, καθώς για τα δύο επόμενα χρόνια έγινε ?μπαλάκι? από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από επιτροπή (υγειονομική) σε επιτροπή μέχρι να κριθεί ακατάλληλος για εργασία λόγω μόνιμης αναπηρίας. Αυτή ήταν όμως η μία μόνο όψη των αλλαγών που έφερε το ατύχημα στη ζωή του, καθώς όπως λέει «αναποδογύρισε ολόκληρη η ζωή μου και της οικογένειάς μου, γιατί έπρεπε να ζήσω την οικογένειά μου, να σπουδάσω τα παιδιά μου και να ξεχρεώσω το στεγαστικό δάνειο για το σπίτι μου με μια αναπηρική σύνταξη του ΙΚΑ».
Μόνο που και η προσφυγή στα δικαστήρια σήμαινε νέα ταλαιπωρία αφού μπλέχτηκε για χρόνια στα γρανάζια του νομικού συστήματος της χώρας μας, ιδιαίτερα που η εταιρεία που εργαζόταν άλλαξε στο μεταξύ χέρια, πωλήθηκε σε άλλη κατασκευαστική εταιρεία, την «ΑΛΤΕ». Η εταιρεία έσυρε την υπόθεση στο Εφετείο και τον Άρειο Πάγο «για να κερδίσει χρόνο και να μην πληρώσει τις 180.000 ευρώ που επιδίκασε το Πρωτοδικείο, αλλά στο μεταξύ κήρυξε πτώχευση». Όταν με το καλό το 2006 εκδόθηκε από τον Άρειο Πάγο η τελεσίδικη απόφαση διαπίστωσε ότι έπρεπε να πάρει κι άλλο δάνειο για να πληρώσει δικηγόρους αλλά και για να καταβάλλει ένα σεβαστό ποσό (για το απόγραφο) για τα χρήματα που θα έπαιρνε. «Κέρδισα όλα τα δικαστήρια αλλά τα χρήματα της αποζημίωσης που επιδικάστηκε δεν μπορώ να τα πάρω. Πήρα μόνο ένα ποσό 30.000 ευρώ, χρειάστηκε όμως να πάρω νέο δάνειο για να πληρώσω τον δικηγόρο και ένα ποσό που χρειαζόταν για να μπορέσω να πάρω τα χρήματα, με αποτέλεσμα να πάρω κι άλλο δάνειο από την τράπεζα 10.000 ευρώ».
Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να εισπράξει το ποσό της αποζημίωσης που στο μεταξύ είχε φθάσει στις 250.000 ευρώ, διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να εισπράξει, αφού «η εταιρεία χρησιμοποιώντας νομικά τερτίπια κήρυξε πτώχευση και στη σειρά για να εισπράξουν ήταν πιο μεγάλα ψάρια, οι τράπεζες».
Έχοντας εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα αλλά εξακολουθώντας να βρίσκεται σε αδιέξοδο, το 2008 πλησίασε τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή ο οποίος είχε επισκεφθεί τους Πύργους, δ.δ. του γειτονικού δήμου Βερμίου, του εξέθεσε το πρόβλημα, ο οποίος ανέθεσε σε βουλευτή να ασχοληθεί με την υπόθεσή του. Ο καιρός περνούσε αλλά δεν έβλεπε κανένα ?φως? στην υπόθεσή του, παρά το γεγονός ότι έστειλε και επιστολή στο γραφείο του πρωθυπουργού καθώς και στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Ν. Δένδια. Η απάντηση του αρμόδιου υπουργείου έλεγε ότι «εφόσον η εργοδότρια εταιρεία τέθηκε υπό ειδική εκκαθάριση του Ν. 1892/1990 (άρθρο 46) θα πρέπει να περιμένετε τη διανομή των προϊόντων της εκκαθάρισης της επιχείρησης, το δε αίτημά σας θα ικανοποιηθεί όπως ορίζουν τα άρθρα 975επομ./Κ.π.Δ.». Αυτά έλεγε το υπουργείο Δικαιοσύνης την 1η Δεκεμβρίου 2008.
Έφθασε όμως και ο Αύγουστος του 2010 αλλά ο κ. Γκάρας ακόμη περιμένει να πάρει την αποζημίωση, αν και τα δικαστήρια τελείωσαν το 2006. Το ψιλικατζίδικο που άνοιξε στο μεταξύ η γυναίκα του στον οικισμό των Εργατικών κατοικιών δεν βγάζει αρκετά για να μπορεί να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή των χρεών που δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα ενώ έχει λαμβάνειν ένα αξιόλογο χρηματικό ποσό που θα του επέτρεπε να ?ανασάνει? να χρειάζεται να τον βοηθούν οικονομικά τα παιδιά του.
Μη έχοντας πλέον κανένα άλλο μέσο αντίδρασης απευθύνει έκκληση προς όλους τους βουλευτές του νομού Κοζάνης, να εξετάσουν το πρόβλημά του μήπως και δοθεί κάποια λύση σ? αυτή τη χρόνια ταλαιπωρία που αντιμετωπίζει. «Ήμουν νιος και γέρασα αλλά ακόμα δεν μπορεί να κλείσει αυτή η υπόθεση που βασανίζει εμένα και την οικογένειά μου για 11 ολόκληρα χρόνια. Απευθύνω έκκληση στους βουλευτές του νομού, ανεξαρτήτως κόμματος, ή σε όποιον άλλο νομίζει ότι μπορεί να με βοηθήσει, δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι αυτός, ίσως και ο εισαγγελέας. Ζητάω βοήθεια μήπως και μπορέσει κάποιος να δώσει λύση στο πρόβλημά μου», δηλώνει ο κ. Γκάρας και αναρωτιέται με πικρία: «Επειδή έχασα το χέρι μου πρέπει να χάσω και την αξιοπρέπειά μου»;
Ρόη ΒΑΣΒΑΤΕΚΗ
Σημείωση: Χωρίς να έχει και ιδιαίτερη σημασία ,,, ο Παύλος είναι δικό μας παιδί, γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Σέρβια με καταγωγή από την Καστανιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου