Γιάννης και Όλγα, οι πιο ακριβοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι

Η διαπραγμάτευση με την τρόικα, Όλγα μου, κολλάει επειδή η κυβέρνηση δεν έχει τα κότσια να διώξει τους δημόσιους υπαλλήλους. Έχεις δίκιο, Γιάννη μου, η ατολμία είναι το πρόβλημα, τρία χρόνια τώρα δεν άγγιξαν ούτε μια τρίχα από το δημόσιο. Ο Γιάννης και η Όλγα. Οι πιο ακριβοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι σταρ ενός συστήματος που θρέφεται από το κράτος και θρέφει το κράτος, ζητούν θυσίες ανθρώπων που αμείβονται με εννιακόσια ευρώ.

 

Μας είχαν πρήξει επί μήνες με τους επίορκους που έπρεπε να διωχθούν επειγόντως. Τους άκουγες και νόμιζες ότι ο δημόσιος τομέας είναι γεμάτος από δολοφόνους, στραγγαλιστές, παλουκωτές, κλέφτες, ληστές, διαρρήκτες, συμμορίτες, κτηνοβάτες, φετιχιστές, βιαστές, παιδεραστές. Πρωτίστως παιδεραστές, πρωτοσέλιδο τους έκανε τους παιδεραστές ο Αναστασιάδης στο «Πρώτο Θέμα». Πήχτρα από εγκληματίες το δημόσιο, όταν όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι, όταν ήρθε η ώρα να παραδοθούν οι 2.000 στην τρόικα, η κυβέρνηση έκλεισε την ΕΡΤ. Έτσι απλά.

Γιατί την ΕΡΤ, ορέ συνάδελφοι; Εκεί ήτανε μαζεμένοι όλοι οι παραβάτες; Πώς χωρούσαν σε ένα κτίριο 2.650 αμαρτωλοί, ούτε τα Σόδομα δεν είχαν τέτοια πυκνότητα κατοίκων. Στον Γκεμπελισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα, εν μια νυκτί οι σταρ των καναλιών έστρεψαν τα πυρά τους από τους επίορκους στα κομματόσκυλα, τους κηφήνες και τους μπατζανάκηδες που έχουν εμφιλοχωρήσει στην ΕΡΤ και τους άλλους δημόσιους οργανισμούς. Στην ΕΡΤ ειδικά, εκτός από κομματόσκυλα, κηφήνες και μπατζανάκηδες, οι εργαζόμενοι ήταν και αριστεροί, το είπε ο Σαμαράς, το επιβεβαίωσε ο Λαζαρίδης.

Δίχως να ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους, οι χρυσοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι των καναλιών πέρασαν από τους επίορκους στους υπαλλήλους εν γένει. Κρέας να ‘ναι κι ό, τι να ‘ναι. Αρκεί να βγαίνουν οι αριθμοί, 2.000 σήμερα, 4.000 αύριο, 25.000 μεθαύριο, όσοι χρειάζονται για να χορτάσει η τρόικα. Όσοι χρειάζονται για να χορτάσουν τα αφεντικά τους, που έλαβαν ήδη ως επιδόρπιο την ΕΡΤ, για να ακολουθήσει οσονούπω και το κυρίως γεύμα. Δεν σταματούν πουθενά, επικροτούν ακόμη και τις απολύσεις των εκπαιδευτικών, των ανθρώπων που μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά μας. Στα δικά μας παιδιά, τα δικά τους δεν έχουν ανάγκη, τα Κολέγια να ‘ναι καλά.

Μιλούν για τις απολύσεις σαν να μην αφορούν ανθρώπους, όντα ζωντανά, με στομάχια, καρδιές, κεφάλια, όντα που θρέφουν άλλα όντα, τους άντρες, τις γυναίκες, τα παιδιά τους, τον φούρναρη, τον μανάβη, τον παπουτσή. Απόλυτη ψυχική νέκρωση, ολοκληρωτική έλλειψη συμπόνιας και συμπάθειας, αρκεί να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, αρκεί να φέρουμε σε πέρας την αποστολή που μας έχει αναθέσει το κράτος. Το αγαπημένο μας κράτος, ο εργοδότης μας, το χέρι που μας ταΐζει στο GB Corner και μας ντύνει στην Prada.

του Γιώργου Ανανδρανιστάκη από την ΑΥΓΗ